Nieuw seizoen: de schaamteloze exploitatie van ellende

Door: Jason Krab

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe diep we als samenleving kunnen zinken, hoe laag we kunnen gaan in onze honger naar sensatie en vermaak. Onlangs bevond ik me op Youtube, doelloos scrollend, tot mijn ogen op een serie fragmenten vielen. Het leek een herhaling van een oude show waarvan ik dacht dat we toch al wel hadden besloten dat het ‘not done’ was; ‘Steenrijk, Straatarm’. Een televisieprogramma waarin de rijken en de armen van plaats ruilen om te zien hoe ‘de andere helft’ leeft. Een concept dat op het eerste gezicht nobel lijkt, maar waar de werkelijkheid bitterder is dan de zoetste illusie.

Lees verder!

Zachte heelmeesters…

Door: Jan Dalm

….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan ook!. Als die deskundigheid allemaal zo betrouwbaar zou zijn, had de aanduiding daarvoor vast niet op ‘loog’ geëindigd.

Lees verder!

Kroonprinses

Door: Trynstje van der Meer

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

Lees verder!

Waar moet dat heen?

Door: Tryntsje van der Meer

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.
’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.
‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV stemmers ook mensen moeten zitten die we goed kennen, die we graag mogen of die ons lief zijn. Maar beiden zouden we niet (willen) weten wie dan in godsnaam…

Lees verder!

Ze zegt dat het niet eerlijk is

Door: Els Aerssens

Ze huilt en gilt dat het niet eerlijk is. Dat ze wilt dat ik ook haar ‘echte’ mama ben. Dat haar broer in mijn buik groeide en zij in die van moeke weet ze al lang. Dat mensen in de kleuterklas vroegen wie haar échte mama dan is, verwarde haar wel even maar daar vond ze een mooie weg in, via Elliot, naar mij. ‘De mama van mijn broer is automatisch ook mijn mama,’ poneerde ze stellig. Deze simpele genialiteit bracht rust in haar woelige hoofdje en gaf haar het recht voluit van mij te houden.

Lees verder!

Ouwe lullen moeten weg

Door: Mark Doorn

Met dit liedje maakten Van Kooten en De Bie in 1984 volstrekt helder dat onze senior citizens op een bepaald moment plaats moeten maken voor hun kinderen. De term ‘generatiekloof’ raakte in de jaren zestig in zwang om het verschil in levensstijl en opvattingen aan te geven tussen de zogenaamde babyboomers en de calvinistische, vooroorlogse generatie.

Lees verder!