Door: Jan Dalm
De administratie moet worden gedaan. Ik zit er al enige tijd tegenaan te hikken. Ik open mijn laptop om er maar eens aan te beginnen en zie dan dat ik een mail heb ontvangen met de vraag of ik mee wil doen aan het maken van een paar limericks om een feest wat op te luisteren. Leuk, dacht ik, ik ga direct aan de gang en ik vergeet de administratie.
Lees Verder!
Door: Fons van den Brink
Nee, is mijn antwoord daarop. Mijns inziens is het leven een volstrekt zinloze actie. En nee hoor, ik ben niet depressief en geniet van de dingen die er zijn. Maar heb ik daarom gevraagd?
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
‘Limburg en delen van Duitsland in heftige strijd met het water’ las ik, en een moment later genoot ik intens van het wad, water, vergezichten en de stilte. We waren met acht sportievelingen en doorbraken de sereniteit met onze ‘zompige modderpassen’ en verbale uitwisselingen.
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Het is een druilerige dag, en dat midden in de zomer! Naast druilerig qua weer, houdt het persoonlijk ook niet over. Ik kom niet aan de dingen toe die ik wíl doen, en niet verder met de dingen die ik móet doen. Het maakt het er niet beter op dat ik geen mensen om me heen heb deze dagen. Verstopt in mijn kamertje wacht ik op een teken van leven uit de buitenwereld, dat er niet gaat komen.
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Mijn naam is Coroontje en nee, ik doe niet mee aan het spelletje ‘Wie van de drie’, maar wil me gewoon even voorstellen. Ik ben een dwergschnauzer van nu ruim een jaar en heb in mijn korte leven al heel wat meegemaakt.
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Het is al even geleden dat ik mijn laatste column schreef. Dat heeft op zich geen specifieke reden, hoewel De Columnist wel concurrentie heeft gekregen van Alzheimer Nederland, waarvoor ik een een gezamenlijk blog ben gaan schrijven in de vorm van een briefwisseling met Jaco, een lotgenoot. Als ervaringsdeskundigen schrijven we elkaar niet alleen over het leven met Alzheimer, maar ook over alledaagse onderwerpen. De trigger om voor dit blog te schrijven, op dit forum, is niet alleen omdat ik er weer zin in heb, maar ook de blijheid over een doorbraak met betrekking tot Alzheimer.
Lees verder!
Door: Mina al Fartousi
Ik ben verhuisd naar een nieuwbouwwoning. Het is een huurwoning waar belachelijk veel geld wordt gevraagd voor 60 vierkante meter woonoppervlak. Ondanks dat ik niet 100% zeker ben dat ik eruit kom met alle vaste lasten, ben ik ontzettend blij met mijn nieuwe plekje! Sociaaleconomisch hoor ik er helemaal bij, nu ik woon in een hippe loft op een mooie locatie. Hoe komt het dat ik mij dan toch meer identificeer met de mensen die mij een abonnement willen aansmeren of voor me willen schilderen of laminaat leggen, in plaats van met mijn buren: allemaal jonge (vriendelijke!) mensen met een goed betaalde baan?
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Onzin: de strijd om steeds minder uren te werken. Al vele jaren lang maken mensen zich drukker dan druk om steeds maar minder uren per week te hoeven werken. Het is de grootste onzin die er is. Immers: in minder uren werken wordt er van je verlangd dat je wel minimaal hetzelfde presteert! En als die zogenaamde kortere werkweek er dan is, dan wordt er binnen enkele maanden bedacht dat je weliswaar minder uren werkt, maar dat dat toch echt wel efficiënter en dus sneller kan.
Lees verder!
Door: Lutine de Zee
Ik heb wel eens periodes gehad dat ik me niet goed voelde. Als ik er nu aan terugdenk had dat waarschijnlijk iets te maken met dat ik weinig sliep en veel uitging. Nu doe ik dat niet meer, ik heb ritme en structuur zoals ik die nog nooit gehad heb. Ik loop stage, volg mijn lessen, heb een baan, of eigenlijk heb ik er drie… Ik voel me al maanden beter, energieker. Ik was zoekend, wilde mezelf ontdekken, patronen doorbreken. En sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd.
Lees verder!
Door: Sunita Steenbakker
Als je er zelf een hebt zie je ze steeds meer: Canta’s. Het kleine tweepersoons autootje dat vooral in Amsterdam een gewild vervoermiddel is. En dat is niet zo gek: je kan er zowel mee op het fietspad als op provinciale wegen. Bovendien kan je vrijwel overal parkeren, zelfs op de stoep. ‘Dat is een autootje voor mij!’ dacht ik toen er eentje voorbijreed. Klein, compact en niet te veel technisch gedoe. Ik zag mezelf al rondscheuren. Nog geen half jaar later had ik er een.
Lees verder!
