De dood van mijn moeder was een levensles

Door: Esmee Haverkort

Toen ik 13 jaar oud was begroeven we mijn moeder. Na een kort ziektebed moest ik geloven aan wat voorheen onmogelijk leek: een leven zonder moeder. Ik had die dag felle kleding aan, want mama vond het altijd stoer dat ik dat durfde. Naast mijn outfit herinner ik mij nog de kleffe cake en het ijsje waarop mijn vader ons na afloop trakteerde. En de poging tot troostende woorden van mijn moeders vriendin Kitty. Die dreunen 17 jaar later nog na als de doffe klap van het handje zand op de kist. “Op een dag leer je hiervan”. Het leerde mij dat het soms beter is om niets te zeggen.

Lees verder

Simpele ziel

Door: Tryntsje van der Meer

Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier altijd dubbel sloeg als ik een keer koffiezetcorvee had. Slappe hap.

Lees verder!

Nieuw seizoen: de schaamteloze exploitatie van ellende

Door: Jason Krab

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe diep we als samenleving kunnen zinken, hoe laag we kunnen gaan in onze honger naar sensatie en vermaak. Onlangs bevond ik me op Youtube, doelloos scrollend, tot mijn ogen op een serie fragmenten vielen. Het leek een herhaling van een oude show waarvan ik dacht dat we toch al wel hadden besloten dat het ‘not done’ was; ‘Steenrijk, Straatarm’. Een televisieprogramma waarin de rijken en de armen van plaats ruilen om te zien hoe ‘de andere helft’ leeft. Een concept dat op het eerste gezicht nobel lijkt, maar waar de werkelijkheid bitterder is dan de zoetste illusie.

Lees verder!

Zachte heelmeesters…

Door: Jan Dalm

….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan ook!. Als die deskundigheid allemaal zo betrouwbaar zou zijn, had de aanduiding daarvoor vast niet op ‘loog’ geëindigd.

Lees verder!

Kroonprinses

Door: Trynstje van der Meer

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

Lees verder!

Perspectief of toch niet

Door: Nadieh Koops

Recentelijk las ik The Myth of Sisyphus and Other Essays van Albert Camus. Camus begint hierin met een uitwerking van zijn gedachtengoed over zelfmoord en de zin van het leven, om uiteindelijk te komen tot de mogelijkheid dat er aanvaard moet worden dat het leven geen zin heeft en dat we ons neer zouden moeten leggen bij het absurde van het bestaan.

Lees verder!

Erg he, dit!

Door: Tryntsje van der Meer

Tja. Personeelsfeestjes. Ze brengen je soms op plekken die je zelf, uit het oogpunt van ‘goede smaak’ bijvoorbeeld, ongemoeid zou laten.
Zo vond ik mijzelf vorige week zaterdag terug in de Goliath, ergens in het Flevose Walibi. Was nog maar koud binnen, maar het was een typisch gevalletje ‘nu of nooit.’ Eerst wilde ik me door de misselijkmakende attracties heen bijten voordat ik spijt zou krijgen, of bier ging drinken.

Lees verder!