Vroeger, toen deze ‘jongen’ een jongetje was, leerde je op de Lagere School nog over ‘inboorlingen’ en kannibalen (menseneters). Dat zou nu een leerkracht voor de rechter brengen, maar toen zag ik foto’s en tekeningen van mannen (meestal een zendelingen) met tropenhelm, in een grote hout gestookte kookpot zitten. Daaromheen dansten de feestende ‘inboorlingen’ in rieten rokjes op het ritme van een tamtam. Een kok, met een mensenbeentje in zijn haar, stond met een grote houten spaan te roeren in ‘iets’ dat een lekker soepje zou moeten worden.
Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten van het merk Silvercrest….
Er worden allemaal spullen naar binnen gedragen, andere kleren worden aangedaan, er worden materialen schoongemaakt. Het echte werk moet nog beginnen, maar de mensen hebben het nu al warm. De spanning was bij mij in ieder geval vooraf al voelbaar en stijgt en daalt bij vlagen. Het ‘hoofd’ vraagt om muziek, zodat hij zich misschien beter kan focussen. De assistentes, waar ik er één van ben, vinden dat er al wel genoeg geluid aanwezig is.
Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.
Kent u dat programma ‘lang leve de liefde’, waar twee mensen een etmaal met elkaar op moeten trekken en dan de mogelijkheid hebben om dat nog eens met een etmaal te verlengen. Allemaal met het doel de liefde voor het leven te vinden.
Vorige week zag ik hem opeens. Eerst niet, maar ik hoorde wat en keek verschrikt om. Daar zat hij. Of hij mij ook zag weet ik niet, hij leek druk met andere dingen. Telkens als ik een tijdje naar hem had gekeken, keek ik voor de zekerheid maar weer naar mijn mobiel of las wat in een tijdschrift. Keek ik dan weer zijn kant op, dan was hij opeens weg om wat later met hetzelfde ‘lawaai’ weer ongeveer op dezelfde plek te gaan zitten. Steeds leek hij daar weer te gaan zitten en als je ‘m eenmaal zag kon je ook niet meer om hem heen. Zijn donkere huidskleur en het rood/oranje wat hij droeg was niet te missen.
Er waart een nieuw virus rond op de vaderlandse tv; de woon en klusprogramma’s. Het is als vreemdgaan in je eigen woning. De Perfecte Verbouwing, Verbouwen, De grote huisverbouwing, De HuizenFixers, Eigen Huis&Tuin, De Verbouwing, de grote verbouwing Australië, VTWonen verbouwen of verhuizen, De grote tuinverbouwing, SOS de Verbouwers, Je huis op orde, Verkopen of Verbouwen, Love It or List It, Flip or Flop. Ongetwijfeld ben ik er een aantal vergeten. Maar ik moest stoppen, ontwenningsverschijnselen.
Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu…
Vertel me… wie heeft de overgang uitgevonden? Wie heeft dit bedacht? Waarschijnlijk een man die een griepje had en zich zo ziek voelde dat ie wraak wilde nemen op zijn vrouw?
Volgens een befaamd Astro-enteroloog, dr. Sara Mesilhy, mag een drol niet drijven. Nu heb ik sowieso altijd twijfels bij een titel die met ‘loog’ eindigt. Dat voedt volgens mij de schijn dat ze het met de waarheid niet zo nauw nemen. Wat was er mis met de maag-, darm- en leverarts?
Maar hoe dan ook, het is duidelijk dat je lichamelijke uitscheiding iets zegt over je gezondheid, dat weten we allemaal. Niet voor niets moet je bij een gezondheidscontrole vrijwel altijd je urine inleveren, en soms zelfs ook je ontlasting.
Mijn huisarts heeft het ook gelezen dacht ik, toen hij vroeg of mijn drollen bleven drijven en of ik wel eens achterom keek. Het antwoord was tweewerf ‘ja.’ Ik kijk altijd wel even naar wat ik heb uitgekraamd, maar ik zie het doorgaans vrijwel direct het water inglijden. ‘Ze moeten zinken’, zei hij. Ik heb nog even gepoogd om mezelf eruit te lullen met behulp van Archimedes die ooit zeer waardevolle informatie heeft verstrekt over de opwaartse kracht van water (opwaartse kracht is gelijk aan het gewicht van de verplaatste vloeistof) en dat vervuild water zwaarder is en dus meer opwaartse kracht heeft. Dus ja, in toiletwater blijft het drijven. Hij was niet te vermurwen en hij drong erop aan om mijn eetpatroon aan te passen. ‘Geen gefrituurd voedsel meer en geen volle melkproducten,’ zo zei hij. Ook moest ik meer vezels eten, daarvan zou de poep steviger worden.
Heb ik eindelijk mijn cholesterolgehalte op orde, komt dit weer bovendrijven…..
Maar bij taaie poep moet ik altijd zó ongelofelijk hard persen dat het voelt alsof de binnenvoering meekomt en dat de aderen in mijn hoofd op springen staan. Bovendien krijg ik daar weer aambeien van.
Ik ben dus niet zomaar overstag gegaan en heb wat onderzoek gedaan.
De massa van de poep zou als gevolg van ingesloten gasophoping te licht worden en dat zou beter ontsnappen als er minder vetrijke voedingsmiddelen genuttigd worden. Ik heb zo’n drol daarom een keer met een vork bewerkt om daarmee al het mogelijke opgehoopte gas eruit te prakken. Het resultaat was een korrelige massa, waarbij elke korrel uiteindelijk bleef drijven. Die theorie klopt dus niet…!
Vervolgens heb ik op een dag alle voedselelementen voor het avondeten getest op het drijfvermogen, alleen de (vezelrijke) aardappels zonken, en ik heb daarom alleen die gegeten. De volgende dag in spanning de stoelgangsdrang afgewacht, en wat bleek….. ook die bleef drijven.
De Columnist 