Ophemelen

Door: ilse Annegarn

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

Mocht er bij mijn heengaan nog iemand uit mijn familie- of vriendenkring kunnen en/of willen speechen, dan is het mooi als er ook wat positiefs wordt vermeld, maar het hoeft niet alleen maar positief te zijn! Ik weet zelf eerlijk gezegd meer negatieve punten van mezelf te benoemen dan positieve.

Zeg rustig dat ik ad-rem en humoristisch kon zijn, maar dat ik ook regelmatig anderen heb beledigd met mijn woorden. En dat ik dat helaas niet eens altijd zelf in de gaten had.
Vertel ook dat ik bij dammen maar één zet van mezelf vooruit kon denken, en meestal geen enkele van de tegenstander. Positief daaraan is dat anderen altijd konden winnen van me met dammen, maar dat terzijde.

Benoem dat ik a-technisch was én behept met nul ruimtelijk inzicht, waardoor elke klus die ik onderhanden nam, gedoemd was te mislukken. Dat er daardoor vaak alsnog een professional bij moest komen om de klus wél te klaren.

Geef aan dat ik zó krampachtig vasthield aan vaste tijden en patronen dat de spontaniteit bij anderen daardoor al bij voorbaat opdroogde. En dat ik ook best wel door kon drammen met hoe ik het zelf (liever) wilde.

Vertel dat ik een schijterd was die niet in een kabelbaan durfde (wiebelt, en weet je hoe vaak er een neerstort?), laat staan in een achtbaan, luchtballon of parachute. Dat ik bang was voor ieder beestje dat sneller bewoog dan ikzelf waardoor het gemakkelijker te benoemen is waar ik niet bang voor was: slakken en schildpadden.

En eigenwijs dat ik was! Het liefste leerde ik vanuit eigen ervaringen c.q. blunders en het kwartje viel vaak pas na een keer of vijf dezelfde fout! Leren uit boeken vond ik ook prima, maar dan bij voorkeur psychologische romans en niet de non-fictieboeken waaruit je natuurlijk veel meer kunt leren.

Onzeker was ik ook, waardoor mensen met een normaal zelfvertrouwen door mij al snel als arrogant of betweterig werden bestempeld. Doodzonde, want juist van die mensen had ik een hoop kunnen leren of op zijn minst imiteren!

Digitaal was ik zéér consequent, dat wil zeggen dat ik eindeloos met hetzelfde foute wachtwoord kon proberen in te loggen of steeds dezelfde fouten maakte bij het willen verbeteren van mijn blogs.

Genoeg input voor een eerlijke speech over de persoon Ilse? Je mag deze column anders ook voorlezen hoor. O shit, nou doe ik het weer, bepalen voor een ander, is ook echt een zwakke kant van me!