Door: Jojanneke Meijer
De tijd van het jaar is weer aangebroken en mijn dochter zit in de fase dat ze met verstand niet meer gelooft maar stiekem met haar hart nog wel. “Mama, weet jij het grote-mensen-geheim?” heeft ze onlangs aan mij gevraagd. Wat gewoon betekent dat Sinterklaas niet bestaat en dat ik de schoentjes vul.
Meer lezen!
Door: Mavi Gunday
Hoe groot is mijn zonde? Ik geef mijn kinderen pakjes drinken mee naar school wanneer het zo uitkomt. Dat is wat ik doe. Terwijl ik heus wel weet hoe slecht het is voor kinderen om drankjes met suiker te drinken, en dat ik dus praktisch gezien mijn kind eigenhandig vergiftig. En hoewel ik mij hier ook schuldig over kan voelen, doe ik het lekker toch.
Lees verder!
Door: Amber Dekkers
Als het even niet zo gaat als het zou moeten. Als het even allemaal niet lukt. Dan word ik soms zó hoorndol van mezelf. Man! Ga wat doen! Grijp jezelf bij de kraag en sleur je éne been voor het andere! Maar soms wíl het gewoon even niet. Zo’n dag dat ik wakker word en denk: “Pfff, ‘t is vandaag zeker geen studiedag?”
Lees verder!
Door: Linsey van Kan
Nergens kan ik een stappenplan vinden. Waar doe ik goed aan? Wanneer is de tijd rijp genoeg? Hoe bereid ik je voor op deze nieuwe stap in jouw leven? In het leven van ons samen…
Lees verder!
Door: Mavi Gunday
Hoe komt mijn vloer toch zo nat?! Zonder verder te denken pak ik mijn beste dweil en begin het water af te voeren. Wat gek: hoewel ik al een tijdje bezig ben lijkt het water maar niet minder te worden. Ik bedenk een strategie en besluit het water vanuit de linkerhoek naar de deur te schuiven.
Lees verder!
Door: Linsey van Kan
“Knieën optrekken. Kin naar de borst en PERSEN”.
De aanstaande papa zit naast me op ons bed. Kletst intussen wat met het bevallingspersoneel. Inmiddels vier vrouwen sterk. Ik ruik zijn aftershave en het maakt me onzeker. Gedoucht, geschoren én een mooi overhemd aan. Hij gaat zijn dochter vandaag ontmoeten, is zijn excuus. Of een knappe zuster, is mijn gedachte.
Door: Marije Rowold-Zwier
Doordeweekse avond, niets op tv. Met een half oog eindig ik bij ‘De Roelvinkjes, effe geen cent te makken’. Het concept is simpel: de familie ruilt hun luxe leven in voor een maand ‘vakantie’ op bijstandsniveau. Ze komen aan bij een hoekhuis met een, in mijn ogen, mega tuin. ‘Goed voor elkaar!’ dacht ik nog. Maar de verwende Roelvinkjes denken dat ze in de hel zijn beland. Dit was eigenlijk het moment om af te haken maar mijn nieuwsgierigheid won het, zoals zo vaak, van mijn walging.
Door: Simon Peerdeman
Ik behoor tot een selecte groep ongelukkige mensen die al vroeg in het bezit kwam van een mobiele telefoon. Dit gebeurde in 1993, een tijd waarin iedereen in de rij voor de kassa bij Albert Heijn je met stomme verbazing aanstaarde als je door een klein kastje een conversatie voerde. Nou ja, klein… Het waren de eerste toestellen met GSM en dus een stuk compacter dan de voorlopende ATF “bananen” van Motorola. De gesprekskosten van “slechts” 95 cent per tik en de twee reserve accu’s die je aan je riem moest meezeulen om 8 uur bereikbaar te zijn zorgden ervoor dat je de gesprekken kort maar krachtig hield.
Door: Marije Rowold-Zwier
Lili en Howick. Ze houden de media flink bezig, en mij ook. Ik heb mezelf veelvuldig afgevraagd wat ik van de hele situatie moest vinden. Een zaak die al zo lang loopt dat ik als leek, onmogelijk het hele kader ken. Dat is volgens mij ook het probleem van deze issues in de media. Het sentiment overstijgt de inhoud. Het wordt een worsteling tussen hart en hoofd.
Door: Laura Appelman
Ik zag laatst op het nieuws dat steeds meer Nederlanders, vooral in de zomer, zich ergeren aan hun buren. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, al heb ik er zelf totaal geen last van, en vind ik mijn buren alleen maar handig.
