“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.
Om de één of andere reden heb ik het gevoel dat ik met de titel van deze column direct uw aandacht heb. Maar het is niet alleen wat u denkt, we kunnen met onze vingers meer dan dat en vooral met onze wijsvinger. Maar ook dan blijft er een luchtje aan kleven….
Een jaar of dertig geleden reed ik dagelijks op de fiets vanuit Castricum naar mijn werkgever, het Medisch Centrum Alkmaar. Bij slecht weer vluchtte ik naar de bus en steevast ontmoette ik bij de bushalte Bert Geekel, een staffunctionaris die deze busreis dagelijks maakte.
De gierige medemens, een terechte bron van irritatie en tegelijk lekker voer voor tijddodende lijstjes op Facebook. Een lullig Tikkie voor een patatje, van iemand die je net de hele dag hebt geholpen met verhuizen of de ontnuchterende domper van het delen van rekening, omdat één van je collega’s ineens een zure jankbal blijkt van het kaliber ‘ja maar ik heb alleen maar water gedronken en niet van het stokbrood gegeten.’ Onuitstaanbaar en je kan de spelbreker in theorie niks maken. In de praktijk wel. Nooit meer helpen verhuizen en niet meer meenemen naar gezellige uitjes. Misschien leren ze dan dat gierigheid meer kost dan dat het oplevert.
Ik nam Kerstavond deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Ik kan jullie vertellen dat een keukentafelgesprek daar, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.
Vanuit de trein van Zutphen naar Winterswijk zie ik hem weleens buiten lopen. Vanuit zijn witte boerderijtje naar een van z’n auto’s. Niet onmiddellijk herkenbaar, want de afstand is te groot om zijn gezicht te zien. Maar ik weet dat hij er woont als hij niet in Amsterdam verblijft.
Ja, geef het maar toe, je werd getriggerd door de titel! Er zijn dan ook vele vormen van lekken. Pijnlijke, irritante en gênante, maar de meest vervelende is natuurlijk de lekkage in de afvoer in het aanrechtkastje. Zeker als je daar pas achter komt als het spaanplaat door het lekwater verzadigd is en er paddenstoelen dreigen te gaan groeien in de inmiddels ruim aanwezige schimmels.
Het is 1 februari 2023 en ik denk terug aan de storm van 1 februari 1953. Het was een nacht die bij mij, een jongetje van 6 jaar, onuitwisbare herinneringen heeft achtergelaten.
Je kunt het bijna niet ontlopen. Op straat, op sociale media, in een tijdschrift en voornamelijk ook op televisie: Regenbogen. Ze zijn tegenwoordig overal en staan voor gelijkheid en diversiteit. Ook op scholen wordt de nodige aandacht hier aan besteed, wat vervolgens weer discussies met zich meebrengt. Sommigen lopen liever met een grote boog om een kleurrijke oversteekplek heen of durven niet van een regenboog-trap. Waarom?
Eens in de maand hoor je in het hele land gillende sirenes. Ook ik kijk naar mijn horloge en besef: het is de eerste maandag van de maand en het is 12 uur. De toeters en bellen van vroeger zijn vervangen door moderne hightech sirenes en we weten dan dat ze werken op het moment dat het er écht om gaat.