Categorie: Ambitie

Zij die het kunnen betalen en zij die voor hen werken

Door: Mina al Fartousi

Ik ben verhuisd naar een nieuwbouwwoning. Het is een huurwoning waar belachelijk veel geld wordt gevraagd voor 60 vierkante meter woonoppervlak. Ondanks dat ik niet 100% zeker ben dat ik eruit kom met alle vaste lasten, ben ik ontzettend blij met mijn nieuwe plekje! Sociaaleconomisch hoor ik er helemaal bij, nu ik woon in een hippe loft op een mooie locatie. Hoe komt het dat ik mij dan toch meer identificeer met de mensen die mij een abonnement willen aansmeren of voor me willen schilderen of laminaat leggen, in plaats van met mijn buren: allemaal jonge (vriendelijke!) mensen met een goed betaalde baan?

Lees verder!

Hoera, de werkweek van 48 uur dient zich aan!

Door: Fons van den Brink

Onzin: de strijd om steeds minder uren te werken. Al vele jaren lang maken mensen zich drukker dan druk om steeds maar minder uren per week te hoeven werken. Het is de grootste onzin die er is. Immers: in minder uren werken wordt er van je verlangd dat je wel minimaal hetzelfde presteert! En als die zogenaamde kortere werkweek er dan is, dan wordt er binnen enkele maanden bedacht dat je weliswaar minder uren werkt, maar dat dat toch echt wel efficiënter en dus sneller kan.

Lees verder!

Toch niet zo krachtig als ik dacht

Door: Lutine de Zee

Ik heb wel eens periodes gehad dat ik me niet goed voelde. Als ik er nu aan terugdenk had dat waarschijnlijk iets te maken met dat ik weinig sliep en veel uitging. Nu doe ik dat niet meer, ik heb ritme en structuur zoals ik die nog nooit gehad heb. Ik loop stage, volg mijn lessen, heb een baan, of eigenlijk heb ik er drie… Ik voel me al maanden beter, energieker. Ik was zoekend, wilde mezelf ontdekken, patronen doorbreken. En sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd.

Lees verder!

Normaal (?)

Door: Loy Lowik

2020 was om te beginnen al geen normaal jaar. Uitgerekend in een jaar als dit kregen we, twee dagen na de eerste COVID-19 constatering in ons land, een dag extra: 29 februari. En dat terwijl het jaar voor de meesten niet snel genoeg voorbij kon gaan. Het moest zo zijn. Van goede voornemens kwam weinig terecht. Nu is het grote voordeel van corona wel dat je geen slappe excuses hoeft op te hangen voor het niet verwezenlijken van je voornemens. Door de pandemie gingen ze stuk voor stuk de prullenbak in. De sportschool was gesloten en uit verveling dronk je thuis af en toe een glaasje extra. Om de drukke supermarkt te vermijden heb je maar wat vaker een kapsalon laten bezorgen. We deden het allemaal. 

Lees verder!

“Ik doe het morgen wel”

Door: Lars Mulder

Het leven is een van de mooiste geschenken dat ons is gegeven. Daar moeten we ons bewust van zijn. Het is een race die je maar één keer kunt doen, een avontuur dat je maar één keer kunt beleven en een schip dat je maar één keer kunt betreden, totdat het uitgeput naar de bodem zakt. Het leven is een koffer die je zorgvuldig moet inpakken. Wie en wat neem jij mee op je geweldige reis?

Lees verder!

De Diagnose #2

Door: Michiel van den Dorpel

Met de in het Fransiscus ziekenhuis voorwaardelijk uitgesproken diagnose Alzheimer kom ik voor een dilemma te staan. Er ligt een aanbieding op mijn bureau voor een interim management opdracht, als directeur van een middelgroot bedrijf. De second opinion afspraak in het Erasmus MC staat al in de agenda. Ik voel mij mentaal niet in staat beide trajecten tegelijkertijd op te pakken. Mijn besluit is het aanbod te accepteren. Dan maar het medische pad uitstellen. Ik annuleer de afspraak met de neuroloog, en start per 1 januari 2018 mijn nieuwe (tijdelijke) baan.

Lees verder!

De grootste denker van de eeuw

Door: Loy Lowik

“Ha, oude reus!”, zeg ik altijd als mijn opa op de koffie komt. “Ik zal oe een droai om oew hasses geem kwajong!” krijg ik daar meestal op terug met een gezichtsuitdrukking die evenveel ernst als humor verraadt. Met negentig jaar op de teller komt hij nog altijd te voet naar mijn ouders voor wat volgens hem de allerbeste koffie is. “Do mer een bakkie dan.” Het moet doorgaans wel vlug want “opa is erg druk vandaag”. Andere keren komt hij met de auto, al evenzo bijzonder voor een man van zijn leeftijd. Al zolang ik me kan herinneren rijdt hij een Fiat Panda. Eerst een zilvergrijze, later een luchtblauwe en sinds twee weken bezit hij een nieuw exemplaar in oranjerood. Ze zullen bij de dealer toch even hebben opgekeken toen die oude reus een nieuwe bolide kwam aanschaffen. Mijn opa is een taaie. 

Lees verder!

Wat wil je later worden?

Door: Sophia Jessurun

Wat wil je later worden als je groot bent? De juf stelt de vraag aan de kring van kinderen, vers, teruggekomen van het weekend. Ik ben één van die kinderen. In mijn hoofd stel ik mij een toekomst voor: juffrouw, architect… toch liever dolfijnentrainster? Een paar jaar later kwam ik erachter dat leraren niet veel verdienen, ik slecht in tekenen ben en het dolfinarium achter dierenmishandeling staat. Inmiddels heb ik mijn middelbare schooldiploma een week geleden behaald zonder ooit eindexamen te hoeven doen. In september begin ik aan de universiteit. Maar: wat wil ik later worden als ik groot ben? 

Lees verder!

Hoe zie jij jezelf?

training-828726_1920

Door: Marije Rowold-Zwier

Wij mensen zijn rare wezens. We hebben gevoelens, verlangens, behoeften, gedachten; we zitten behoorlijk vernuftig in elkaar. De wereld vraagt veel van ons, net als wijzelf. We moeten een goede vriend(in) zijn, een goede partner, een alleswetende ouder, goed zijn voor onze familie en het succesvolste carrièrepad kiezen. Hoe kun je in godsnaam alle ballen hooghouden zonder er zelf compleet aan onderdoor te gaan?

Lees verder!