Vanuit de trein van Zutphen naar Winterswijk zie ik hem weleens buiten lopen. Vanuit zijn witte boerderijtje naar een van z’n auto’s. Niet onmiddellijk herkenbaar, want de afstand is te groot om zijn gezicht te zien. Maar ik weet dat hij er woont als hij niet in Amsterdam verblijft.
Het is 1 februari 2023 en ik denk terug aan de storm van 1 februari 1953. Het was een nacht die bij mij, een jongetje van 6 jaar, onuitwisbare herinneringen heeft achtergelaten.
Slaat u er op aan? Waarschijnlijk wel, want het is inmiddels een begrip geworden. Voor velen een doel op zich, voor enkelen slechts een keerzijde van de medaille.
‘A shoulder to cry on is a dick to ride on.’ Die prijkt bij mij al jaren op een Delftsblauw tegeltje boven de Chesterfield loveseat. Een onvolprezen Temptation Island klassieker. Tot kunst verheven hersenloosheid. Domweg geniaal.
Een olifantengeheugen vol ballast heeft consequenties. Regelmatig lig ik zomaar ineens in een deuk om iets volstrekt onbenulligs waar verder niemand een actieve herinnering aan heeft. Voorbeeld: Van de week had ik in verband met de aanhoudende hitte zin in waterijsjes, dus ik haal een doos van die goedkope waterijsjes met twee stokjes. Die heten Dubbellikkers. Ach, er zijn in het verleden wel maffere namen verzonnen voor ijsjes. Wie herinnert zich niet de Gombal (met zo’n bevroren stukje kauwgom onderin) en de Prikkebeen (die moest je omhoog duwen, smaakte geloof ik naar banaan).
Mijn hele leven roep ik al dat ik voor de duvel nog niet bang ben. Ik durf alles! Maar da’s niet waar. Ik wás voor de duvel nog niet bang. Ik durfde alles…
‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.
De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee. Soms zijn er ook mannen bij, maar die worden steeds meer weggespeeld, eigenlijk. Nou ja, bij voetbal kun je soms niet om ze heen, natuurlijk. Zo zag ik onlangs een discussie tussen een zo genoemde Prof – trainer en een hulptrainer (of nog een ander soort trainer, dat is mij niet precies bijgebleven). Het ging ook helemaal niet over voetbal, het ging om salarissen en de rechtspositie. Die trainers vormen tegenwoordig ook een heel afzonderlijk onderwerp op televisie. Je hebt ze ook bij andere sporten steeds vaker.
Om de schande gelijk maar in de groep te gooien… Ik kijk ongezond graag naar ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak.’ Dat ik daarvoor helemaal naar het verderfelijke SBS6 moet schakelen, neem ik voor lief. Ik geniet me wild van die platte schreeuwpartijen, IQ’s onder de 35, weggepiepte krachttermen, tandeloze tokkies (of schrijf je dat met een hoofdletter, nee toch?) en onsamenhangende bedreigingen; ‘Nee, ik ben niet agressief, jij moet gewoon dood!’. Op z’n minst wil ik een zwakbegaafde bejaarde zien met een overzichtelijk opgenoteerde tijdlijn van de bovenbuurlijke overlast: 23:14 ‘flong floeng’, 1:37 ‘krak krak’, 2:58 ‘bonk’ en om 6:20 ‘toilet doorspoelen.’ Geniaal.
Laatst werd ik tijdens de persconferentie over de coroneske grappenmakerij geconfronteerd met een term die ik nog niet eerder had gehoord: 2G. ‘Weet jij wat dat is?’ vraag ik aan mijn vrouw. ‘Geen gelul,’ zegt ze. Na wat langer geluisterd te hebben, bleek het te maken te hebben met de nieuwe maatregelen die werden afgekondigd.