Door: Marian Ganesha
Enkele maanden geleden ging ik aan de slag bij Arvato en mocht ik de mooie producten van luxemerk Rituals in de juiste doosjes leggen. Ik had er zin in, was nieuwsgierig naar het werken in een fabriekshal en hoopte op een fijne werksfeer.
lees verder!
Door Ann Baetens
Nog drie facturen maken, twee offertes doorsturen en nog een hoop klanten bellen die weer niet op tijd betaald hebben. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Mijn baas komt voorbij gewandeld; een vriendelijke man. Meestal hangt hij aan de telefoon terwijl hij langs loopt. Nu steken zijn handen in zijn zakken. Zijn hemd achteraan hangt altijd op half zeven en weer is hij niet fatsoenlijk geschoren. Zijn haren veel te lang. Ziet zijn vrouw dat nu niet? Misschien vindt zij dat wel knap? Ik denk bij mijzelf: ‘Hier zou ik eens werk van kunnen maken; al die overtollige, nutteloze haren zou ik er met veel plezier afknippen.’
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Onzin: de strijd om steeds minder uren te werken. Al vele jaren lang maken mensen zich drukker dan druk om steeds maar minder uren per week te hoeven werken. Het is de grootste onzin die er is. Immers: in minder uren werken wordt er van je verlangd dat je wel minimaal hetzelfde presteert! En als die zogenaamde kortere werkweek er dan is, dan wordt er binnen enkele maanden bedacht dat je weliswaar minder uren werkt, maar dat dat toch echt wel efficiënter en dus sneller kan.
Lees verder!
Door: Lutine de Zee
Ik heb wel eens periodes gehad dat ik me niet goed voelde. Als ik er nu aan terugdenk had dat waarschijnlijk iets te maken met dat ik weinig sliep en veel uitging. Nu doe ik dat niet meer, ik heb ritme en structuur zoals ik die nog nooit gehad heb. Ik loop stage, volg mijn lessen, heb een baan, of eigenlijk heb ik er drie… Ik voel me al maanden beter, energieker. Ik was zoekend, wilde mezelf ontdekken, patronen doorbreken. En sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd.
Lees verder!
Door: Jan Dalm
In Amsterdam is aan het Kleine Gartmanplantsoen het volgende devies op de toegangspoort van de voormalige gevangenis te lezen: ‘Homo sapiens non urinat in ventum’, het is potjeslatijn, maar vrij te vertalen als ‘Een mens moet niet tegen de wind in pissen’.
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Na drie jaar onzekerheid ben ik nu definitief lid van de Alzheimerclub. En, bevalt het? Nou, ik voel het nog niet zo. Ik vereenzelf me ook niet met alles wat ik via televisie en andere media zie en hoor over Alzheimer. Ik heb afscheid genomen van mijn professionele leven, maar voor de rest gaat het leven gewoon door. De coronasituatie maakt het er natuurlijk niet leuker op, maar ik heb het dit jaar niet slecht gehad.
Lees verder!
Door: Amber Dekkers
Als het even niet zo gaat als het zou moeten. Als het even allemaal niet lukt. Dan word ik soms zó hoorndol van mezelf. Man! Ga wat doen! Grijp jezelf bij de kraag en sleur je éne been voor het andere! Maar soms wíl het gewoon even niet. Zo’n dag dat ik wakker word en denk: “Pfff, ‘t is vandaag zeker geen studiedag?”
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Met de in het Fransiscus ziekenhuis voorwaardelijk uitgesproken diagnose Alzheimer kom ik voor een dilemma te staan. Er ligt een aanbieding op mijn bureau voor een interim management opdracht, als directeur van een middelgroot bedrijf. De second opinion afspraak in het Erasmus MC staat al in de agenda. Ik voel mij mentaal niet in staat beide trajecten tegelijkertijd op te pakken. Mijn besluit is het aanbod te accepteren. Dan maar het medische pad uitstellen. Ik annuleer de afspraak met de neuroloog, en start per 1 januari 2018 mijn nieuwe (tijdelijke) baan.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
‘Wie zou het woord vergaderen hebben bedacht’, dacht ik en besloot dat dit woord thuishoorde in het rijtje stoffige woorden. Deze voorspelbare, op vaste tijden georganiseerde overleggen worden vaak geassocieerd met saai, vervelend, eindeloos en slaapverwekkend.
Lees verder!
Door: Loy Lowik
Dichtbegroeid, bloedheet en levensbedreigend: bus 600 van Porto naar Maia, volgepakt met een schaapskudde bange reizigers die nog nooit zoveel haast hadden om op hun werk te komen. Sinds drie weken ben ik iedere ochtend één van de schichtige passagiers die aarzelend het opstapje van de bus betreden als ware het een wankele touwbrug over een diepe vallei. Niet langer heb ik de beschikking over een auto en mijn werk is te ver gelegen om het per fiets af te doen. Ik ben daardoor veroordeeld tot het nemen van bus 600.
Lees verder!
De Columnist 