Door: Michiel van den Dorpel
Na drie jaar onzekerheid ben ik nu definitief lid van de Alzheimerclub. En, bevalt het? Nou, ik voel het nog niet zo. Ik vereenzelf me ook niet met alles wat ik via televisie en andere media zie en hoor over Alzheimer. Ik heb afscheid genomen van mijn professionele leven, maar voor de rest gaat het leven gewoon door. De coronasituatie maakt het er natuurlijk niet leuker op, maar ik heb het dit jaar niet slecht gehad.
Lees verder!
Door: Amber Dekkers
Als het even niet zo gaat als het zou moeten. Als het even allemaal niet lukt. Dan word ik soms zó hoorndol van mezelf. Man! Ga wat doen! Grijp jezelf bij de kraag en sleur je éne been voor het andere! Maar soms wíl het gewoon even niet. Zo’n dag dat ik wakker word en denk: “Pfff, ‘t is vandaag zeker geen studiedag?”
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Met de in het Fransiscus ziekenhuis voorwaardelijk uitgesproken diagnose Alzheimer kom ik voor een dilemma te staan. Er ligt een aanbieding op mijn bureau voor een interim management opdracht, als directeur van een middelgroot bedrijf. De second opinion afspraak in het Erasmus MC staat al in de agenda. Ik voel mij mentaal niet in staat beide trajecten tegelijkertijd op te pakken. Mijn besluit is het aanbod te accepteren. Dan maar het medische pad uitstellen. Ik annuleer de afspraak met de neuroloog, en start per 1 januari 2018 mijn nieuwe (tijdelijke) baan.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
‘Wie zou het woord vergaderen hebben bedacht’, dacht ik en besloot dat dit woord thuishoorde in het rijtje stoffige woorden. Deze voorspelbare, op vaste tijden georganiseerde overleggen worden vaak geassocieerd met saai, vervelend, eindeloos en slaapverwekkend.
Lees verder!
Door: Loy Lowik
Dichtbegroeid, bloedheet en levensbedreigend: bus 600 van Porto naar Maia, volgepakt met een schaapskudde bange reizigers die nog nooit zoveel haast hadden om op hun werk te komen. Sinds drie weken ben ik iedere ochtend één van de schichtige passagiers die aarzelend het opstapje van de bus betreden als ware het een wankele touwbrug over een diepe vallei. Niet langer heb ik de beschikking over een auto en mijn werk is te ver gelegen om het per fiets af te doen. Ik ben daardoor veroordeeld tot het nemen van bus 600.
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Alle inzet van goedwillende adviseurs, rekenmeesters en pensioenfondsbestuurders ten spijt rammelt er nogal wat aan de opzet van het nieuwe pensioenstelsel.
Lees verder!
Door: Sophia Jessurun
Wat wil je later worden als je groot bent? De juf stelt de vraag aan de kring van kinderen, vers, teruggekomen van het weekend. Ik ben één van die kinderen. In mijn hoofd stel ik mij een toekomst voor: juffrouw, architect… toch liever dolfijnentrainster? Een paar jaar later kwam ik erachter dat leraren niet veel verdienen, ik slecht in tekenen ben en het dolfinarium achter dierenmishandeling staat. Inmiddels heb ik mijn middelbare schooldiploma een week geleden behaald zonder ooit eindexamen te hoeven doen. In september begin ik aan de universiteit. Maar: wat wil ik later worden als ik groot ben?
Lees verder!
Door: Ria Wagenaar-Buiter
‘Wie is Joop?’ hoor ik je denken. Dat maakt in principe helemaal niets uit. Gewoon een persoon die ik ken. Waarom ik over hem wil vertellen? Omdat Joop dat verdient. Niemand vindt hem interessant of kijkt naar hem om. Een bijkomend voordeel is dat ik hem wel sedert enkele maanden mijn collega mag noemen. Niet dat ik met hem samenwerk, maar ik spreek hem dagelijks.
Door: Marije Rowold-Zwier
Wij mensen zijn rare wezens. We hebben gevoelens, verlangens, behoeften, gedachten; we zitten behoorlijk vernuftig in elkaar. De wereld vraagt veel van ons, net als wijzelf. We moeten een goede vriend(in) zijn, een goede partner, een alleswetende ouder, goed zijn voor onze familie en het succesvolste carrièrepad kiezen. Hoe kun je in godsnaam alle ballen hooghouden zonder er zelf compleet aan onderdoor te gaan?
Door: Simon Peerdeman
Ik behoor tot een selecte groep ongelukkige mensen die al vroeg in het bezit kwam van een mobiele telefoon. Dit gebeurde in 1993, een tijd waarin iedereen in de rij voor de kassa bij Albert Heijn je met stomme verbazing aanstaarde als je door een klein kastje een conversatie voerde. Nou ja, klein… Het waren de eerste toestellen met GSM en dus een stuk compacter dan de voorlopende ATF “bananen” van Motorola. De gesprekskosten van “slechts” 95 cent per tik en de twee reserve accu’s die je aan je riem moest meezeulen om 8 uur bereikbaar te zijn zorgden ervoor dat je de gesprekken kort maar krachtig hield.
