Ze zegt dat het niet eerlijk is

Door: Els Aerssens

Ze huilt en gilt dat het niet eerlijk is. Dat ze wilt dat ik ook haar ‘echte’ mama ben. Dat haar broer in mijn buik groeide en zij in die van moeke weet ze al lang. Dat mensen in de kleuterklas vroegen wie haar échte mama dan is, verwarde haar wel even maar daar vond ze een mooie weg in, via Elliot, naar mij. ‘De mama van mijn broer is automatisch ook mijn mama,’ poneerde ze stellig. Deze simpele genialiteit bracht rust in haar woelige hoofdje en gaf haar het recht voluit van mij te houden.

Tot ze een tijd geleden verrassend teleurgesteld reageerde toen ze begreep dat de eitjes die hen tot een baby maakten allebei uit haar buikmama kwamen en ik dus genetisch ook geen rechtstreekse band met haar broer heb. Terwijl wij dachten dat dit net de gelijkheid tussen hen zou bevestigen en dus rust zou brengen, ondermijnde dit haar zorgvuldig opgebouwde link naar mij. Deze nieuwe definitie van een ‘echte’ mama, diegene wiens genen je draagt, bracht haar rust hierin aan het wankelen en haar zoektocht laaide op. De zoektocht waarvan we altijd wisten dat ze zou komen. De zoektocht die we al enige tijd in alle hevigheid verwachtten.

Na 10 jaar oefenen krijgen we nu de vragen waar we ons tegen wapenden met boekjes over vriendelijke mijnheren die bij de dokter zaadjes brengen en liefde die alles overwint. Ik vertel hen over hoe ze een wit blad waren waar ik van in het begin mee mijn verlangens, hoop en angsten kon optekenen. Over hoe ik de eerste was die ze zag toen ze op deze wereld kwam. Over hoe wij hun samen verlangden, verwachtten, voor hen kozen. Met grote nuchterheid erkennen we uiteraard dat al deze antwoorden nooit voldoende zullen zijn. We zetten ons schrap voor de stormen die over hun afkomst zullen blijven razen, zowel bij henzelf als rondom hen.

Onder andere in die stormen zullen we altijd weer zoeken naar elkaar, er op vertrouwen dat we mogen zoeken, botsen, vallen en weer opstaan. Vol vertrouwen, onvoorwaardelijk en met een rotsvast verlangen. Een verlangen dat me ontroert in die mooie pure kwaadheid van haar. Het verlangen mijn dochter te zijn en mij ‘haar mama’ te mogen noemen. Stiekem trots herken ik op oudercontacten haar slordigheid en nonchalante good-enough houding. Plagerig noemen we elkaar raar en gespeeld schaamt ze zich voor mij als ik luidkeels foute liedjes zing of onstuimig dans. Als ze met een klein hartje vol heimwee op kamp vertrekt, voel ik de tranen van mijn eigen kleine ikje in haar ogen opwellen.

Ondanks de heersende definities die we horen, lezen en voelen over echte mama’s, weten we dat we in al deze kleine dingen toch helemaal echt verbonden zijn. In de heftigheid waarmee ze aangeeft dat ze wilt dat ik ook haar ‘echte’ mama ben, zie ik dat het dit gedeeld verlangen is wat mij altijd haar mama zal maken, en zij mijn dochter. Dus gil en roep maar dat het niet eerlijk is, felle dochter van mij! Dan huilen en gillen we samen tot zij en wij het zelf geloven.