Door: Tryntsje van der Meer
Hoorde ik dat nou goed? Vanochtend op de radio, reclame voor de leesmap? Jeetje zeg, ik had vrij diep geslapen, maar om dan meteen 40 jaar terug in de tijd wakker te worden… Vrij beangstigend. Deze angst duurde niet al te lang, want de strakke bonenkoffie die ik zat te drinken, lustte ik in de jaren 80 niet eens, als ie überhaupt al bestond. Ik herinner me van thuis zo’n luidruchtig pruttelapparaat met slechts een aan/uit knop en een filterzakje dat op een of andere manier altijd dubbel sloeg als ik een keer koffiezetcorvee had. Slappe hap.
Ook een blik op de spiegel aan wand waant mij verre van de 80’s. Zo’n tierlantijnerige, matgrijs omlijste, hartvormige ‘Home sweet home spiegel’ was vroeger voorbehouden aan ‘simpel volk’ met een TROS Kompas op de salontafel. Nu heb ik er ook één. Inderdaad, met een Buddha beeld ernaast, net als al ‘t andere plebs. Maar TROS Kompas bestaat niet meer, toch…?
Maar goed, de leesmap dus, die werd vroeger bezorgd door iemand met een leesmapbusje. Zowel bij ‘simpel volk’ als bij arbeidersgezinnen die lid waren van de VARA, maar ook de lokale ‘high society’ was gerust lid van de leesportefeuille. Die laatste groep betaalde doorgaans wel de hoofdprijs, omdat ze de meest recente versies ontvingen van Donald Duck, TINA, dames- en roddelbladen, Nieuwe Revu, Panorama en Aktueel.
Want ja, hoe lager in de voedselketen, hoe minder up to date de lectuur. Ach, kon mij het boeien dat ik in juli de TINA kunstschaatsspecial voorgeschoteld kreeg. Als de verhalen maar goed afliepen en rijkeluisdochter Marieke asjeblieft geen verkering nam met haar snobistische buurjongen, maar na twintig weken van spanning en arrogantie eindelijk die sympathieke zoon van de tuinman een keer zag staan.
Het geduld van de lezeres werd immer beloond, leve de aangename voorspelbaarheid van TINA.
Hoe anders was dat bij die laatste drie bladen… Nieuwe Revu, Panorama en Aktueel. Daar hing altijd een zweem van ranzigheid omheen. Tieten en criminaliteit. En hoe later in het traject je de map ontving…hoe beduimelder, hoe smoezeliger, hoe plakkeriger… een levenslange spruitjeslucht rond deze tijdschriften leek onvermijdelijk, met dank aan de leesmap. Tot ik in de jaren 90 enkele blauwe maandagen aan de School voor Journalistiek ging studeren.
Bovengenoemde bladen lagen daar schaamteloos in de Hogeschoolbibiliotheek. Toen een docent Tijdschriften journalistiek tijdens een hoorcollege terloops opmerkte dat je Nieuwe Revu met enige fantasie zelfs tot de opinietijdschriften mocht rekenen, zag ik als uiterst gemakzuchtige student mijn kans schoon. Voor mij geen taaie kauwsessies meer door HP De Tijd en Groene Amsterdammer, ik onderbouwde mijn studentikoze, bevlogen mening wel middels de N.R. columns van Ronald Giphart, Wim Spijkers en Leon Verdonschot. Wat een feest, wat een makkie!
Nee, ik heb die journalistiek studie nooit afgerond, tragiek van een simpele ziel…
De Columnist 