Door: Spencer Brandsen
Zwarte Piet betreedt de werkkamer van Sinterklaas en vraagt: “U wilde mij spreken?” “Inderdaad Piet”, antwoordt de kindervriend vanachter zijn antieke bureau en nodigt zijn belangrijkste medewerker plaats te nemen in de stoel tegenover hem. Nadat deze is gaan zitten zegt de goedheiligman: “Piet, je weet waarschijnlijk wel dat in het bedrijfsleven de markt allesbepalend is en een onderneming te allen tijde dient in te spelen op de wensen van de consument.“
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Als fitte vijftiger ben je normaliter nog niet bezig met het fenomeen sterfelijkheid. Met het onvermijdelijke afscheid van mijn (schoon)ouders en een handjevol te vroeg overleden kennissen in de periferie van mijn sociale netwerk, ben ik er tot nu toe qua verlies niet slecht vanaf gekomen. Maar nu, nauwelijks bijgekomen van het besef de vijftig te zijn gepasseerd, neemt mijn leven een onomkeerbare wending.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
Afgelopen weekend voelde ik mij niet zo goed. De melancholie sloop vertraagd gestaag mijn binnenwereld in. Waarschijnlijk waren er ‘niet helpende’ gedachten aan voorafgegaan en was de pijn af en toe vaag voelbaar via vertaalde lichamelijke sensaties, al kon ik niet goed duiden waar het zich precies nestelde.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
Geïnspireerd door de laatste Westerwijtwerd aardbeving en aanmoedigingen vanuit de politiek om toch vooral te kiezen voor onorthodoxe maatregelen, gecombineerd met welgemeende Haagse excuses, kozen we voor afscheiding van Nederland. We besloten om voor onze eigen Vrijstaat te gaan.
Lees verder!
Door: Berlinde Deman
Ik zit in de zetel naast mijn dochter. Ze kijkt naar een filmpje. Een huiselijk tafereel. Ik doorblader de krant en bots daarbij op het interview met Ousmane Dia. Ik ken de gruwelijke feiten intussen en hoop dat het me deze keer zal lukken erover te lezen. Dat is onze plicht. Maar terwijl ik begin lopen mijn ogen al over. Voor de zoveelste keer.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
‘Wie zou het woord vergaderen hebben bedacht’, dacht ik en besloot dat dit woord thuishoorde in het rijtje stoffige woorden. Deze voorspelbare, op vaste tijden georganiseerde overleggen worden vaak geassocieerd met saai, vervelend, eindeloos en slaapverwekkend.
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Nu de vakanties voorbij zijn wordt het overal weer wat rustiger. Tjee, wat was het druk overal met allerlei soorten en smaken aan mensen. De een loopt met een glinsterende zonnebril op waar je iemands ogen niet in kan zien, anderen lopen halfnaakt op straat en willen zelfs zo terrassen op en restaurants in, weer anderen hebben een heel of half flesje parfum, aftershave of sterk geurende zonnebrandcrème over zich heen gegooid waardoor bij de tafel 1,5 meter verderop het bier doodslaat…
Lees verder!
Door: Linsey van Kan
Nergens kan ik een stappenplan vinden. Waar doe ik goed aan? Wanneer is de tijd rijp genoeg? Hoe bereid ik je voor op deze nieuwe stap in jouw leven? In het leven van ons samen…
Lees verder!
Door: Amber Dekkers
Er was eens een minister, in dienst van onze staat. Een functie waarbij je regelmatig met je kop op televisie komt. Je hebt zelf wel een mening maar vaak predik je die van een partij, een adviesorgaan of een andere informant die je zelf niet hebt gekozen. Er volgt een opvolgingsverzoek van hetgeen jij predikt áán het volk, vóór het volk. Je werkt in dienst van de democratie, maar tegelijkertijd wordt het opleggen van de 1.5 meter wetgeving je in de schoot geworpen. Wellicht de eerste grote dictatoriale actie die onze overheid kreeg opgelegd: er kwam geen enkel stembriefje of rood potlood aan te pas. Nee, in het kader van de veiligheid en volksgezondheid was snel handelen noodzakelijk, en dus legde de regering het volk de regels en het zwijgen op.
Lees verder!
Door: Mavi Gunday
Ik woon in het hol van de leeuw, in de stad waar een hermetische afsluiting van de buitenwereld zomaar realiteit zou kunnen worden. Juist ja, Rotterdam is de stad waarover ik het heb. Met argusogen wordt vanuit de rest van het land naar ‘ons’ gekeken. Want hoe heeft Rotterdam het zo ver laten komen? Het ‘geen woorden, maar daden’ principe zou toch moeten aanslaan? Immers: hoe minder je praat, hoe kleiner het risico om het virus te verspreiden. Het is tijd om onszelf recht in de ogen aan te kijken en heel eerlijk te zijn.
Lees verder!
