Door: Tryntsje van der Meer
‘Niemand in de stad’ van De Dijk: ‘Een nummer waar je met half gesloten ogen lekker tegenaan kunt leunen terwijl je in gedachten door de stille nacht van de stad slentert’, aldus Pascal van Blöf op Radio 2. Mooi verwoord. Voel meteen de grote stadsromantiek.
Kijk, ik wandel natuurlijk meerdere keren per week ’s avonds van en naar de stad. Altijd gehaast, met een sporttas en een yogamat op m’n rug. Woon- werkverkeer, niks romantisch aan. Verre van mindful, verre van rock ’n roll. Gemiste kans.
Kan ook anders. Op een vrije doordeweekse avond maak ik me slenterklaar. Handen in de jaszakken, diep weggedoken in m’n sjaal, ogen half stok en hoge hakken (hakken klinken interessant op straat, zeker als er ‘niemand in de stad’ is).
Goed, laat die stad maar binnen komen. Eerst de Assendorperstraat met z’n kappers, fietsenmakers en heel veel eten en drinken. Bij het pand van Burger Me moet ik even flink zijn. Daar zat natuurlijk decennia lang café de Singel. Sinds een paar jaar niet meer. Voor het eerst kijk ik serieus naar binnen. En het moet gezegd, de eigenaar heeft er alles aan gedaan om de unieke romantiek van de Singel volledig om zeep te helpen, getuige de sobere inrichting, de felle sfeerverlichting en een stoep vol bezorgfietsen. Pijnlijk.
Tuurlijk joh, niks is voor altijd, je moet niet blijven hangen in het verleden, genoeg kroegen in deze prachtstad… en zo lust ik nog wel een handvol waarheden als een koe. Maar ik ben vast niet de enige die de Singel nog steeds mist. Gewoon alles. De muziek, de speciale sfeer, het personeel, het gevoel dat Dirk, Menno, Donny, Wim en al die anderen oprecht blij waren je te zien. In de Singel was je echt uit. En toch thuis. Een kroeg vol kostbare herinneringen, mooie gesprekken, onbedaarlijke lachsalvo’s en soms wat tranen. Die rollen nu trouwens ook. Godsamme, heb ik weer, met mijn ‘grote stadsromantiek’
Ach, wat maakt het uit, er is toch niemand in de stad.
De Columnist 