Door: Tryntsje van der Meer
Laatst vroeg iemand of ik me daar niet bezorgd of kwaad over maakte, die oorlog. En de eventuele gevolgen voor ons. Nee, niet echt. Ik wil het best, maar het lukt me niet. Woede over zaken op macroniveau ken ik niet. Het raakt me niet persoonlijk genoeg. Ja, ik weet ‘t, met onverschillige types zoals ik win je de oorlog niet. Maar we zullen er ook geen één veroorzaken, dus dat scheelt.
Kijk, ik ben heus wel eens kwaad hoor. Maar onrecht, ongelijkheid en dictators die denken dat ze de baas van die wereld zijn maken me eerder moedeloos. Niet woedend. Of boos. Of geïrriteerd. Zelfs niet een beetje chagrijnig.
Nee, die emoties bewaar ik voor beduidend trivialere zaken. Chagrijnig word ik als mijn lievelings voetballer weer eens niet wordt opgesteld door Thomas Tüchel. Geïrriteerd raak ik als bepaalde B artiesten zich aan talkshowtafels uitlaten over die belachelijke coronaregels. Beetje boos word ik als Thierry B. iets zegt. Überhaupt.
Maar wil je me echt woedend meemaken….
…dan moet je dwars door me heen gaan praten als ik eindelijk ook eens langer dan twee zinnen aan het woord ben.
…naast mij op de bank voortdurend luidkeels gaan zitten gapen, met zo’n GKGGGG geluid er achteraan.
…in een drukke winkel je onophoudelijk krijsende, jengelende kind niet tot de orde roepen.
…of (en dan kom je in de buurt van een koude oorlog) tegenover me aan tafel gaan zitten smakken, slurpen, met volle mond praten of met de soeplepel tegen je tanden klepperen!
Nee, dit zijn geen zaken die me gewoon storen,….er dreigt ontploffingsgevaar. Acuut! Er zijn mensen die een ander fantastisch op bovenstaande gedragingen kunnen aanspreken. Respect. Jaloers op. Maar ik ben weg. Van die bank, uit die winkel, van tafel. Om af te koelen. En mezelf af te vragen waar ik me in godsnaam druk over maak. Er zijn wel ergere dingen in de wereld. Oorlog bijvoorbeeld.
De Columnist 