Nooit ziek

Door: Tryntsje van der Meer

‘Ik ben nooit ziek!’ Het is al decennia lang mijn mantra, mijn unique selling point, mijn streepje voor bij menig werkgever. Waar collega instructeurs bij bosjes ten prooi vallen aan de talrijke epidemieën en blessuregolven, bleef ik tot nog toe fier overeind.

Een complimenteus ‘Jij bent ook nooit ziek zeg!’ van een leidinggevende laat ik me quasi nonchalant/arrogant aanleunen. Doorgaans mompel ik dan iets in de geest van: ‘Ach, ik ben nu eenmaal geen aansteller,’ hetgeen je met gemak kunnen opvatten als een foeilelijke trap na richting minder fortuinlijke collega’s. Een bitch ben ik hè… Net als karma, ook al zo’n bitch. Trouwens, die overmoedige zelfverzekerdheid kon natuurlijk ook niet eeuwig goed blijven gaan.

Vriendlief ging skiën met zijn zoons, ik trakteerde mezelf op een, jawel, privé yoga retreat. Nogmaals, ik ben immers nooit ziek, omdat ik goed voor mezelf zorg. Dacht ik. Meestal. Deze decadente uitspatting had ik verdiend. Genieten zou ik! In alle rust natuurlijk.

Om elkaar te leren kennen stelt de yoga prof/retreat leidster een drankje en een hapje voor in het nabijgelegen Albufeira. Wellicht daarna nog een drankje. Of twee. Of…nou ja, dan rustig terug naar het appartement.

Allemaal gelukt, op zich. Al laat ik gemakshalve het verhaal tussen de laatste twee zinnen even weg. Een lang verhaal, met in de hoofdrol een rijke schakering aan alcoholica, muziek, dansen en dingen die we niet hadden moeten doen (als ik polonaises en Jägerboms in één adem noem, hoef ik verder niks uit te leggen, lijkt me…).

Moet ik het nog over de dag erna hebben? Soms heeft karma een naam. Kater in dit geval. Een dijk van een bitch die volkomen terecht met de botte bijl aan de haal gaat. Gewend van vroeger. Op tijd naar bed, morgen zal ze opgehoepeld zijn.

Een tweede katerdag, aangevuld met keelpijn, hoesten en benen die nu echt niks meer niks willen, ken ik alleen van verhalen. Van zieke collega’s bijvoorbeeld. De yoga prof kampt met soortgelijke mankementen en duwt me een zelftestje onder de neus. ‘Doe maar ff, je weet ’t nooit.’ Enkele minuten later weet ik het wel. The bitch is back. En ze blijft nog een poosje.