Songfestivalvlaggetje

Door: Daan Walraven

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.

Dat ik de act van Linda Wagenmakers (met hoepeljurk en dansers) geweldig vond, wil niet zeggen dat ik mezelf uit vrije wil in een afgeladen arena zou begeven. “520 Euro, daar kan Trijntje heel wat jurken van kapot scheuren,” sneerde ik.
Het had geen zin, hij wilde gaan.

Drie dagen later gaf ik toe. “Ik ga met je mee naar Kiev,” zei ik.
Zaterdagavond. De grote finale. Aangekomen bij de arena passeerden we de kaartcontrole. Mijn provisorisch, zelf in elkaar geknutselde Songfestivalvlaggetje was geen lang leven beschoren. Matrixborden met grote kruizen wezen op alles wat de arena niet in mocht. En dat was nogal wat. Stuntelig haalde ik mijn telefoon uit elkaar op verzoek van de beveiliger om te laten zien dat het geen bom was. Op het moment dat de beveiliger mij wilde fouilleren gaf ik het vlaggetje vliegensvlug door aan mijn vriend. Hij stond tenslotte al met één been in de arena. De eerste keer in mijn leven dat ik iets mee smokkelde. Uitgerekend in Kiev.

“Geen garderobe?!” verzuchte ik. Ik rolde met mijn ogen zoals alleen ik dat kon. Vijf uur lang met mijn jas in mijn hand in een overvolle, dampende arena. Sardientjes in een blik zijn er niets bij.
In de zaal was de verbondenheid enorm en het publiek uitzinnig. Met dooddoeners van slogans als ‘Come Together’, ‘We Are One’ en ‘Join Us’ koos uitgerekend Kiev voor ‘Celebrating Diversity.’ De gemiddelde Albanees met laaggeletterdheid moet het natuurlijk ook kunnen begrijpen.

De avond vorderde. Toen ik een slok wilde nemen van mijn eerste én overpriced biertje, duwden 12 jonge Oekraïense productiemedewerkers een kolossaal blok in minder dan 60 seconde met militaire precisie de zaal in. De interval-act begon. Ik kon nog net op tijd wegspringen. Mijn eerste biertje belandde, samen met mijn vlaggetje, op de beton gegoten
vloer van de arena. Feest was het in Kiev.

Mijn hartslag steeg van irritatie. De vaderlandsliefde van een groepje Portugezen was groot. Zo groot dat iedere keer wanneer Portugal punten kreeg, ze euforisch schreeuwde als losgeslagen hyena’s. “Fantástico!” scandeerde ze. Het gejoel van de Portugezen werd mij iets te veel. De uitslag overigens ook. Portugal won met het grafnummer ‘Amar Pelos Dois.’

Deze week kreeg mijn vriend € 520,- teruggestort. Door de coronamaatregelen is het dit jaar niet mogelijk om een ‘normaal’ Eurovisie Songfestival te organiseren. Ik denk terug aan mijn Songfestivalervaring in Kiev. Wat had ik graag €520,- betaald om dit jaar met een Songfestivalvlaggetje in Ahoy Rotterdam te staan.