Romanticus

Door: Lieke de Koning

“Wat is het belangrijkste ideaal in jouw droomstaat?”
Deze vraag kreeg ik op een Rotterdams toneel festival van een overenthousiaste dramastudent. Ik werd naar een plek in het lokaal gedirigeerd, waar duidelijk al meer mensen gestrikt waren voor deze interactieve oefening, en kreeg een aantal blokjes onder mijn neus geduwd. Op de blokjes waren briefjes met woorden erop geplakt: vrede, geluk, familie, gelijkheid, liefde, gezondheid, gerechtigheid en ga zo nog maar even door. De opdracht was simpel: bepaal welk van deze idealen jij het belangrijkste vindt.

Zo simpel vonden mijn mededeelnemers dit duidelijk niet. Hevige discussies staken de kop op, uiteraard toegejuicht door de dramastudenten. Het bleek dat één ideaal kiezen moeilijker is dan gedacht. Iemand suggereerde vrede, want wie kan er nou gelukkig zijn in oorlogstijd? Waarop iemand anders terecht opmerkte dat geluk dan toch juist het belangrijkste ideaal zou zijn. Het doel van de opdracht was duidelijk. Een zinvol leven is complex en een droomwereld met één ideaal is misschien toch niet zo’n droomwereld. Zo ging de discussie door terwijl iedereen zijn blokjes heen en weer bleef schuiven.

Zelf was ik er veel sneller uit. Mijn belangrijkste blokje was dat waar liefde op geschreven stond. Een leven in oorlog lijkt me verschrikkelijk, maar hoe kom je in hemelsnaam een oorlog door als je niets hebt om voor te vechten? En ook denk ik niet dat ik zonder liefde echt gelukkig zou kunnen zijn. Natuurlijk hoeft die liefde niet meteen de romantische soort te betreffen. Het kan net zo goed liefde zijn voor rust, lekker eten, je ouders, een goed boek, een partner, reality tv, een baan of een hele hoop vrienden. Maar in welke soort of maat dan ook, ik geloof dat een leven zonder liefde leeg is.

“Maar ja,” denk ik terwijl ik mijn blokjes weer netjes opstapel en terug leg. “Misschien ben ik dan ook wel een hopeloze romanticus.”