Selfish love

Door: Lutine de Zee

‘Some people don’t love you. They don’t even care about you. They just want to stay connected to you. They love the benefits. They love the attention you give them because it makes them feel good about themselves.’

Ik las dit stukje over ‘selfish love’ en ik betrapte mezelf erop dat ik vond dat het over mij ging. Tot vandaag dacht ik dat ik wel eens verliefd was geweest. Ik heb écht vlinders gevoeld, ik ben ontzettend verdrietig geweest toen het niet bleek te werken. Maar waarom? 

Vond ik die persoon écht zo fantastisch? Of vond ik het idee om met deze persoon te zijn fantastisch? Moest ik huilen omdat specifiek híj niet meer in mijn leven was? Of omdat ik niet meer de aandacht en bevestiging kreeg waar ik wanhopig naar op zoek was? Ben ik echt verliefd geweest op iemand? Of was ik misschien verliefd op het verliefd zijn? 

Misschien is dat de reden waarom ik altijd val op mannen waarvan ik van te voren weet dat ze niet verliefd op mij worden. Was ik bang voor exclusiviteit omdat ik diep in mijn hart al wist dat zij niet gemaakt waren voor mij. Net zoals zij vanaf dag 1 wisten dat ik niet gemaakt was voor hen. Ik heb er meer over opgezocht op internet, maar alle verhalen gaan over de ander, het slachtoffer, en niet over de ‘selfish lover’ zelf. Betekent dat dat ik de ‘slechte’ ben? De schuldige? 

Ik denk niet dat ik ooit iemand echt pijn heb gedaan omdat ik niet 100% van hem kon houden. Ik denk eigenlijk dat ze misschien dachten dat ik wél echt van ze hield. Ik heb niemand pijn gedaan door weg te gaan als ik niet meer kreeg wat ik wilde. Ik ging juist harder trekken, steviger vasthouden. Ik wilde zó graag die liefde voelen die ik overal om me heen zag.

Ik wilde zó graag die liefde voelen die ik overal om me heen zag.

Terwijl ik dit schrijf voelt het alsof ik het verdriet bagatelliseer dat ik gevoeld heb. Meerdere keren. Ik voel het zelfs nu, en het doet pijn. Het doet oprecht pijn. Dat ik die bevestiging en affirmatie blijkbaar nodig heb van iemand anders, en niet uit mezelf kan halen, ís ook pijnlijk. Het gaat heel vaak over mannen die me even lieten vliegen, die me even lieten voelen hoe het is om te leven. Om écht te leven. Die naar me luisterden, me lieten lachen, me inspireerden en me groter lieten voelen. Het voelt alsof ik ze nodig heb, dus ik mis ze.Precies dat is het probleem waar ik mee worstel. Ik zou niemand nodig moeten hebben. Ik zou genoeg moeten zijn. Misschien kan ik pas écht van iemand houden als ik mezelf kan laten voelen dat ik leef. Misschien is dat wat ze bedoelen met ‘het moet een toevoeging zijn, en geen opvulling’.

In 2021 ga ik me richten op mezelf. Ik wil niemand nodig hebben om me goed te voelen. Ik wil niks meer beginnen met iemand terwijl ik weet dat het geen toekomst heeft. Ik wil niet meer trekken aan situaties en mensen, ik wil ze vrij laten. Ik wil mezelf vrij laten.