Voorwaardelijke liefde

Door: Lisa Boendermaker

Op de basisschool werd ik ieder jaar bij een vriendinnetje verwacht op haar verjaardagsfeestje. In de eerste jaren kwam de glitterenveloppe-met-uitnodigingskaart niet als een verrassing. We speelden bijna elke dag met elkaar, en regelmatig aten we tussen de middag samen pannenkoeken bij haar opi en omi. Ik had mijn plek op de gastenlijst dus ruimschoots verdiend. Maar ook toen ik naar een andere klas ging en we elkaar bijna niet meer zagen kreeg ik ieder jaar een glitterenveloppe in mijn handen gedrukt. Dat vond ik altijd fantastisch. Dat er nog ruim 20 kinderen bij haar thuis werden verwacht maakte het voor mij niet minder bijzonder.

Dat het betreffende vriendinnetje wel 20 vriendjes en vriendinnetjes had vond ik waanzinnig. Zelf heb ik nooit zo veel vriendjes en vriendinnetjes gehad. Misschien was ik wel wat minder leuk, of een beetje lelijk, en had ik er daarom niet zo veel. Daar heb ik toen nooit bij stilgestaan, gelukkig. Ik speelde gewoon elke week met dezelfde vriendinnetjes, die ik om en om afwisselde. Mijn feestjes werden gevierd in besloten kring, met zo’n 6 tot 8 genodigden. Dat was wel voldoende, vond mama. Ik ging daar niet tegenin, want ik had er meer dan genoeg aan.

Misschien was ik wat minder leuk, of een beetje lelijk, en had ik daarom niet zo veel vriendjes en vriendinnetjes.

Nog steeds heb ik geen grote vriendengroep, of een mand vol kennissen. Ik moet het al jaren doen met een poule van 5 a 6 vaste vrienden, en zo nu en dan een periodieke aanvulling. Meer serieuze vriendschappen zitten er voor mij niet in. Inmiddels ben ik wel zover dat ik weet waar dat aan ligt. Ik ben niet minder leuk dan andere mensen. Of minder lief, slim of knap. Wel ben ik kieskeurig.

Vriendschap betekent voor mij namelijk meer dan een borreltje op een terras, of een middagje winkelen. Het betekent dat je elkaar zo goed kent dat je op een persoonlijk niveau met elkaar van gedachten kunt wisselen en ook de slechte dingen in het leven kunt delen. En dat je voor elkaar klaar staat als je in de shit zit. Het betekent dat je, hoe lang er ook tussen zit, weer contact hebt na een lange tijd. En dat je je best doet voor elkaar. Je kunt mij niet vertellen dat je zo’n band kunt opbouwen met ruim 20 man. Vriendschap is wat mij betreft dus een vorm van voorwaardelijke liefde. Je moet voldoen aan bovengenoemde, streng geformuleerde algemene voorwaarden, anders kan ik je niet tot mijn vrienden rekenen.

Ik verdenk mensen met een bovenmatig ontzaglijke vriendenkring snel van oppervlakkigheid.

Sommige mensen nemen het niet zo nauw met de algemene voorwaarden voor vriendschap. Ik verdenk mensen met een bovenmatig ontzaglijke vriendenkring dan ook snel van oppervlakkigheid. Daar is in beginsel niets mis mee, maar ik verdoe mijn tijd liever met andere zaken. En begrijp me niet verkeerd: dat komt mij ook weleens duur te staan. Het is namelijk mijn overtuiging van wat vriendschap niet is (draai de algemene voorwaarden maar eens om), die ervoor gezorgd heeft dat ik nu slechts kan terugvallen op een klein clubje vrienden. De uitdrukking ‘de keuze is reuze’ gaat voor mij dus niet op. En nu we de periode van volledige social distancing langzaam achter ons kunnen laten vind ik dat best lastig. Het liefst zou ik elke dag iets leuks doen met vrienden. Maar dat laat de omvang van mijn adressenbestand niet toe. Door volle agenda’s moet ik soms even wachten voordat ik mijn vrienden weer zie. Maar áls ik ze dan zie, dan is dat me het wachten meer dan waard!