Uitgestreken

Door: Ilse Annegarn

Als 60-jarige krijg ik weer feestelijke post van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Of ik weer een uitstrijkje wil laten maken. Ik haat uitstrijkjes láten maken, dus kies voor het alternatief ‘zelftest.’ Die lijkt qua uitvoering op een coronatest al stop je het wattenstaafje hierbij niet in je neus. Helaas blijkt een paar weken later uit deze zelftest dat ik HPV heb. Aangezien dat heel soms in baarmoederhalskanker ontaardt en ik geen zin heb in twee kankers, moet er alsnog een uitstrijkje door de huisarts gedaan worden. Zucht.

Gedwee kleed ik me op de afgesproken datum en tijd uit voor een wat gehaast ogende assistente. Ik ga liggen terwijl zij wat rommelt bij het keukenblokje en even later naar me toe komt.

‘Nu moet u even goed ontspannen, dan kan ik de eendenbek inbrengen.’ Als ik MOET ontspannen, is dat voor mijn spieren blijkbaar een signaal dat ze zich flink aan moeten spannen, ook nu weer.

‘Ja, zo krijg ik de eendenbek er niet in’, hoor ik. Ik vraag heel naïef of het niet zónder dat ding kan.

De assistente antwoordt non-verbaal door met veel geweld een koud gevaarte in mijn vagina te duwen. De tranen rollen over mijn wangen, maar ja, het ergste heb ik gehad. Denk ik. Onterecht.

Ze gaat nu wat cellen uit mijn baarmoederslijmvlies halen. Dat stond trouwens keurig in de folder die ik vooraf heb gelezen, maar ik was het vergeten of had het verdrongen. Het voelt echter meer alsof ze mijn hele baarmoederslijmvlies weg wil borstelen! ‘Ahhh, dit doet ećht pijn’, jammer ik.

Wanneer ik even later naar huis fiets, vraag ik me af of er een meldpunt is voor verkrachting door een eendenbek. Zo niet, dan wordt het hoog tijd!

Gelukkig krijg ik twee weken later goed nieuws, er zijn geen afwijkende cellen gevonden. In dezelfde brief staat ook slecht nieuws, ik moet het uitstrijkje over een half jaar nog één keer laten herhalen.

Doodnerveus meld ik me op de afgesproken dag en tijd bij de balie. Helaas moet ik best lang op mijn beurt wachten waardoor ik onbewust het filmpje van het vorige uitstrijkje steeds afspeel. Dat helpt niet om me te ontspannen. De verhalen van de medepatiënten ook niet. Tjonge, ik ben blij dat ik alleen maar kanker heb, denk ik bij de klaagzang van sommigen.

Dan wordt mijn naam geroepen. Gelukkig is het een andere assistente dan een half jaar geleden. Ik vertel haar direct tijdens het uitkleden dat een uitstrijkje maken bij mij Heel Erg Lastig is. Dat het de vorige keer echt een ramp was, vooral voor mij dan.

‘O, in dat geval pak ik de kleinere eendenbek’, zegt de assistente meelevend. Ze laat hem zien. Het is inderdaad een prachtig klein maatje. Uitgebreid warmt ze hem op onder de kraan en dan gaat er een handvol glijmiddel overheen. ‘Ben je er klaar voor?’ Ik knik, neem een flinke ademteug en verrek, meneer of mevrouw eend zit er al in, nou ja, zijn bek dan!

Het vervolgens wegnemen van wat slijmvlies is gevoelig, maar te hebben.

Even later zit ik fluitend op mijn fiets. Als er weer geen foute cellen te zien zijn in het lab, hoef ik niet meer terug. Lekker uitgestreken!