Door: Demi Antoon
Voorzichtig schuift ze het speldje door haar hoofddoek. Ik glimlach als ik zie met wat voor behendigheid ze dat doet. Terwijl ze zichzelf nog een keer goed in de spiegel bekijkt, draai ik op mijn rug en staar naar het plafond. Straks is ze weer weg en lig ik hier weer alleen in mijn veel te grote bed. Dan moet mijn deken me weer warm houden in plaats van haar naakte lichaam. Ik mis haar nu al.
Lees verder!
Door: Daan Walraven
Ze legt een zwart-wit snoepje in mijn hand en drukt hem stevig dicht. “Niet tegen mama vertellen,” fluistert ze zacht. Ik knijp mijn kleine kinderhand dicht en bewaar het zwart-wit snoepje alsof ik een fonkelende diamant in handen heb.
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Tja, daar zit ik dan in een klein kamertje van de het plaatselijke CBR. Ik heb net de jaarlijkse test gedaan, die dramatisch is verlopen. Ik heb er wel rekening mee gehouden, maar als het eenmaal over en uit is, dan besef je dat je weer iets kwijt bent. Ik word even emotioneel tijdens het gesprek, en wil zo snel mogelijk weg.
Lees verder!
Door: Michiel van den Dorpel
Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels. Een opsomming: twee dagen sinterklaasavond, bezoek van broer Jan-Willem met familie uit Amerika, Heiligen Abend met de familie van Irene, kerstdiner bij broer Derk mét overnachting, thuis nóg een kerstdiner met het gezin, opgevolgd door de verjaardag van Juliette, inclusief een diner voor negen personen en tot slot oud- en-nieuw met de buren als uitsmijter. Pff, give me a break!
Lees verder!
Door: Sunita Steenbakker
Zelden heb ik zo’n intense week meegemaakt. In september was de uitvaart. Alles vooraf tot in detail door je uitgestippeld. Zoals mijn zus en ik jou als vader kennen. Een indrukkende bijeenkomst met mooie muziek, ontroerende en humoristische verhalen en verrassende anekdotes. Twee dagen later kreeg ik, jouw jongste dochter te horen dat ik een tumor heb.
Door: Silke Geerts
1 maart 2015 vs. 1 maart 2021. Bijna zes jaar geleden. Om stipt 15:00 op de eerste maart schreef ik op www.marijkegeerts.be de woorden: ‘Marijke… Men zussie… Voor altijd in mijn hart!’. Totaal niet wetende wat de toekomst me zes jaar later zou brengen en totaal niet beseffend – op dat moment – dat de woorden ‘voor altijd’ voor mij een andere betekenis hadden dan voor haar, m’n zus.
Lees verder!
De Columnist 