‘Wat ben jij dik, hoe durf je jezelf zo te vertonen?’ – ‘Jij bent veel te dun, je zal jezelf vast uithongeren.’ – ‘Kijk die lelijke puistenkop.’ – ‘Zij is veel te lang.’ ‘Kijk hoe klein hij is.’ – ‘Hoe durf je met zo’n dik lijf in een bikini te lopen?’
Eigenlijk vind ik dat er een verschil gemaakt moet worden tussen een column en een inktzwam. Want laten we wel zijn, veel columns verdienen niet veel meer dan het predicaat zuur gezwam dat met inkt op papier is gezet. Alleen op internet dan niet, omdat het digitaal is, maar daar gaat het nu even niet om. Ik wil mezelf daarbij zeker niet vrijpleiten; als ik mijn eigen werk nalees, denk ik soms ook dat ik bij het schrijven ervan de lucht van azijn in de neus moet hebben gehad.
Achteraf kijk je een koe in z’n kont, ofwel achteraf is het makkelijk oordelen. Mijn moeder zei dat altijd al zodra ik aangaf dat ik het anders had moeten doen dan dat ik gedaan had. Zij vervolgde dan met: Als je alles van tevoren weet, kun je met een dubbeltje de wereld rond (het was nog de tijd van de gulden).
Ik ben me toch een partij verstandig geweest deze week! Dat is gewoon opvallend te noemen. Jammer dat, wanneer ik denk aan verstandig zijn meteen ook het woord ‘saai’ in me op komt. Al ben ik altijd wel iemand geweest die de meeste beslissingen met mijn verstand neemt in plaats van met mijn gevoel. Maar ik denk niet per definitie dat ik heel erg saai ben. Als er iemand is die overal mee naar toe gaat en open staat voor nieuwe dingen, ben ik het wel. En zo braaf ben ik nou ook weer niet. Ik vind wel dat ik leef. Maar ja inderdaad, ik laat ook een hoop dingen schieten door mijn verstand.
Vorige week heb ik een massage gehad. Nu is dat op zich niets nieuws, want ik ga normaal iedere drie a vier weken naar de masseuse. Maar deze keer ben ik bij een andere geweest. Een dame die ook voetreflexologie beheerst. Dus daar wilde ze bij mij ook wel even naar kijken, naar mijn voeten…
And again, het zoveelste relatiebreukverhaal. Is dat niet hetgeen we denken wanneer we een post zien op Instagram van één of andere eigentijdse poëet. Een synopsis van een teleurstellende ervaring, een pijnlijke emotionele verstandhouding. Gevolgd door een voorbode van wat komen zal; een verankering van onheilspellende emoties, gedachten en bedenkingen post-breakup. Een rouwproces tegemoet gaan. Een onschuldige, nietsvermoedende liefdesovertuiging slopen. Jezelf deze eigen maken. Dat is je taak. Je plicht. Het ethische commitment dat je aangaat met jezelf. Voor jezelf.
De administratie moet worden gedaan. Ik zit er al enige tijd tegenaan te hikken. Ik open mijn laptop om er maar eens aan te beginnen en zie dan dat ik een mail heb ontvangen met de vraag of ik mee wil doen aan het maken van een paar limericks om een feest wat op te luisteren. Leuk, dacht ik, ik ga direct aan de gang en ik vergeet de administratie.
Het is eind november. Ik ben moe en tel elke werkdag af tot de kerstvakantie. ’s-Avonds ploffen mijn zak chips en ik op de bank. Maar dan ineens word ik ruw uit mijn genotsbubbel gehaald. “Moet je kijken schat, hoe strak zij al zijn na 3 maanden!” zegt mijn vriend terwijl hij me blootstelt aan een Instagram-account met fitnessfoto’s. Het voor-vet en de na-trots overvallen me als een hagelstorm op een warme zomerdag: niet chill. “Een kennis van mij doet dit ook, hij is super positief. Misschien moeten we eens met hem praten.”
Het is alweer zelf-quarantaine dag 65, ja, zo snel gaat het. Heerlijk uitgeslapen stap ik uit bed. Ik duw mijn groene gordijnen opzij en trek mijn raam open. Lekker, wat frisse lucht. We zitten in een periode waarin een kop thee drinken op het balkon het uitje van de dag is. Ik kan nu niet meer gezellig een koffietje doen met een vriendin, aangezien alle horeca in Nederland dicht zijn. Ook een middag shoppen kan helaas niet doorgaan, want steeds meer bedrijven sluiten hun deuren. Bovendien moeten we allemaal gewoon thuisblijven, niet alleen voor ons eigen veiligheid, maar ook voor dat van een ander.