Door: Peggy van der Auwera
Veganistische deo. Yogamatten. Multifocale brillen. Massief eiken keukens. Bij Google en Facebook denken ze mij te kennen. Ze voeren elke kruimel informatie die ik op het internet achterlaat aan hun algoritmes. Zo kunnen ze mij gepersonaliseerde reclame dwangvoederen. Wat een gedrocht van een marketingtruc. Vandaag ben ik een yogaënde veganist met presbyopie die spaart voor een eiken keuken. En morgen een glutenintolerante senior die van gasleverancier wil veranderen.
Door: Lisa Boendermaker
Soms voel ik het zomaar in me opkomen. Als men onnadenkend een dikke brij onzinnigheden naar buiten weet te werken en daarmee mijn tolerantiegrens opzoekt. Wat dat aangaat leven we in een prachtig land. Je mag hier alles vinden, alles zeggen. Maar soms gaan we daarmee ook te ver.
Door: Lars Benthin
In mijn wandeling door het internet kwam ik een interessant artikel tegen over millennials en ‘burn-outs’. Het artikel noemt vijf redenen waarom mijn generatie zo veel last heeft van dit psychische fenomeen:
Door: Simon Peerdeman
Ik behoor tot een selecte groep ongelukkige mensen die al vroeg in het bezit kwam van een mobiele telefoon. Dit gebeurde in 1993, een tijd waarin iedereen in de rij voor de kassa bij Albert Heijn je met stomme verbazing aanstaarde als je door een klein kastje een conversatie voerde. Nou ja, klein… Het waren de eerste toestellen met GSM en dus een stuk compacter dan de voorlopende ATF “bananen” van Motorola. De gesprekskosten van “slechts” 95 cent per tik en de twee reserve accu’s die je aan je riem moest meezeulen om 8 uur bereikbaar te zijn zorgden ervoor dat je de gesprekken kort maar krachtig hield.
Door: Joyce Appelman
Perfecte vakantiefoto’s op Instagram, gezellige filmpjes rechtstreeks uit de club op Snapchat en een tsunami van hippe hotspots op Facebook. We willen middels social media maar al te graag met de wereld delen hoe perfect ons leven is. Waarom doen wij dit massaal? En misschien nog belangrijker: wat is de werkelijkheid?
