De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.
Het heelal is isomorf. Dat is een manier om uit te drukken dat alles, overal, ongeveer hetzelfde is. Een van de consequenties daarvan is dat het ook overal wemelt van leven; een deel daarvan ook leven dat het zover heeft geschopt dat je mag spreken van zelfbewust leven. Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over iets dat kan denken, maar over iets dat wéét dat het kan denken. Sinds het ontstaan van het heelal uit wat we tegenwoordig “een singulariteit” noemen, is het steeds groter en complexer geworden. Steeds meer sterren met kernfusie als energiebron, steeds meer stelsels, zoals ons eigen melkwegstelsel, steeds meer clusters van stelsels. Die complexiteit doet zich daarnaast ook nog eens voor in omgekeerde richting; het ontstaan van leven en de doorontwikkeling daarvan in de vorm van levende wezens die zich ieder voor zich van zichzelf bewust zijn.
Met een stuk ijstaart in mijn mond, opgetrokken wenkbrauwen, gefronst voorhoofd staar ik naar het beeldscherm en spits ik mijn oren tijdens het Journaal op Oudejaarsdag. Voor de Olympische Winterspelen worden tweehonderd sneeuwkanonnen ingezet. TWEEHONDERD… Excuseer!
De verkeersregels zijn wettelijk vastgelegd. Alle weggebruikers dienen zich daaraan te houden. Rechts houden op de rijbaan, links inhalen, stoppen voor een rood verkeerslicht etc. In het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (Rvv) zijn al deze verkeersregels uitgewerkt.
‘Limburg en delen van Duitsland in heftige strijd met het water’ las ik, en een moment later genoot ik intens van het wad, water, vergezichten en de stilte. We waren met acht sportievelingen en doorbraken de sereniteit met onze ‘zompige modderpassen’ en verbale uitwisselingen.