Door: Gerard Oudhoff

Het heelal is isomorf. Dat is een manier om uit te drukken dat alles, overal, ongeveer hetzelfde is. Een van de consequenties daarvan is dat het ook overal wemelt van leven; een deel daarvan ook leven dat het zover heeft geschopt dat je mag spreken van zelfbewust leven. Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over iets dat kan denken, maar over iets dat wéét dat het kan denken. Sinds het ontstaan van het heelal uit wat we tegenwoordig “een singulariteit” noemen, is het steeds groter en complexer geworden. Steeds meer sterren met kernfusie als energiebron, steeds meer stelsels, zoals ons eigen melkwegstelsel, steeds meer clusters van stelsels. Die complexiteit doet zich daarnaast ook nog eens voor in omgekeerde richting; het ontstaan van leven en de doorontwikkeling daarvan in de vorm van levende wezens die zich ieder voor zich van zichzelf bewust zijn.