Door: Michiel van den Dorpel
Als fitte vijftiger ben je normaliter nog niet bezig met het fenomeen sterfelijkheid. Met het onvermijdelijke afscheid van mijn (schoon)ouders en een handjevol te vroeg overleden kennissen in de periferie van mijn sociale netwerk, ben ik er tot nu toe qua verlies niet slecht vanaf gekomen. Maar nu, nauwelijks bijgekomen van het besef de vijftig te zijn gepasseerd, neemt mijn leven een onomkeerbare wending.
Lees verder!
Door: Anton Roerdink
Afgelopen weekend voelde ik mij niet zo goed. De melancholie sloop vertraagd gestaag mijn binnenwereld in. Waarschijnlijk waren er ‘niet helpende’ gedachten aan voorafgegaan en was de pijn af en toe vaag voelbaar via vertaalde lichamelijke sensaties, al kon ik niet goed duiden waar het zich precies nestelde.
Lees verder!
Door: Amber Dekkers
Er was eens een minister, in dienst van onze staat. Een functie waarbij je regelmatig met je kop op televisie komt. Je hebt zelf wel een mening maar vaak predik je die van een partij, een adviesorgaan of een andere informant die je zelf niet hebt gekozen. Er volgt een opvolgingsverzoek van hetgeen jij predikt áán het volk, vóór het volk. Je werkt in dienst van de democratie, maar tegelijkertijd wordt het opleggen van de 1.5 meter wetgeving je in de schoot geworpen. Wellicht de eerste grote dictatoriale actie die onze overheid kreeg opgelegd: er kwam geen enkel stembriefje of rood potlood aan te pas. Nee, in het kader van de veiligheid en volksgezondheid was snel handelen noodzakelijk, en dus legde de regering het volk de regels en het zwijgen op.
Lees verder!
Door: Mavi Gunday
Ik woon in het hol van de leeuw, in de stad waar een hermetische afsluiting van de buitenwereld zomaar realiteit zou kunnen worden. Juist ja, Rotterdam is de stad waarover ik het heb. Met argusogen wordt vanuit de rest van het land naar ‘ons’ gekeken. Want hoe heeft Rotterdam het zo ver laten komen? Het ‘geen woorden, maar daden’ principe zou toch moeten aanslaan? Immers: hoe minder je praat, hoe kleiner het risico om het virus te verspreiden. Het is tijd om onszelf recht in de ogen aan te kijken en heel eerlijk te zijn.
Lees verder!
Door: Barbara Boendermaker-Merkelbag
Met verwondering, verontwaardiging en het nodige ongemak worstel ik me regelmatig door de niet aflatende stroom van reclamespotjes over de verzorging van het vrouwelijk geslachtsorgaan. Doorgaans een bron van vreugde maar volgens de reclamemakers een gebied van lekkages, luchtjes, droogtescheuren, jeuk, schimmels en ongewenste haargroei. Bah, dat willen we toch niet? Massaal aan de Lactacyd! Scheren, harsen, smeren, soppen, ont-schimmelen, parfumeren en natuurlijk bevochtigen die handel. Maar dat laatste niet teveel, dan kun je wel eens gaan lekken…
Lees verder!
Door: Mavi Gunday
Hoe komt mijn vloer toch zo nat?! Zonder verder te denken pak ik mijn beste dweil en begin het water af te voeren. Wat gek: hoewel ik al een tijdje bezig ben lijkt het water maar niet minder te worden. Ik bedenk een strategie en besluit het water vanuit de linkerhoek naar de deur te schuiven.
Lees verder!
Door: Fons van den Brink
Alle opvoeding, lessen, boetes en ongelukken ten spijt: de Nederlander is en blijft een eigenwijze hork. Het wordt tijd dat wetenschappers zich er eens over buigen waarom de gemiddelde Nederlander veelal alleen aan zichzelf denkt en alles, maar dan ook werkelijk alles zelf wil beslissen.
Lees verder!
Door: Linsey van Kan
“Knieën optrekken. Kin naar de borst en PERSEN”.
De aanstaande papa zit naast me op ons bed. Kletst intussen wat met het bevallingspersoneel. Inmiddels vier vrouwen sterk. Ik ruik zijn aftershave en het maakt me onzeker. Gedoucht, geschoren én een mooi overhemd aan. Hij gaat zijn dochter vandaag ontmoeten, is zijn excuus. Of een knappe zuster, is mijn gedachte.
Door: Amber Berkhof
Ik loop op blote voeten, bak broodjes af voor de lunch, steek ’s avonds de kaarsjes aan en schenk mijzelf met regelmaat een glaasje wijn in. Gewoon, omdat ik vind dat ik dat verdien.
Lees verder!
Door: Ria Wagenaar-Buiter
Sinds een paar maanden pas ik op de dikke rode kater van mijn buurman. Hij is enige tijd geleden voor onbepaalde tijd naar het buitenland vertrokken. Siepie wordt hij genoemd, maar hij luistert alleen als hij daar zelf zin in heeft. Momenteel verblijf ik thuis vanwege de intelligente lockdown en ik kan mijn vrijwilligerswerkzaamheden nu niet uitvoeren. De streken en het speelse van Siepie zijn een welkome afwisseling.
Lees verder!
