Door: Monique Feitsma
Duits was mijn favoriete vak op school. Of dat nou kwam door “Der Alte”, “Derrick” of “Tatort” of toch door die bijzonder prettig ogende leraar Duits. In de jaren 80 begon het, hoe dan ook, wat meer geoorloofd te zijn om Duits “leuk” te vinden.
Tot 1 a 2 generaties terug was dat toch een dingetje. Nu zijn er nog steeds grote groepen Duitsers, die gebukt gaan onder schuld en schaamte door het verleden. Hoewel het meestal geen “persoonlijk” verleden is, maar een collectief verleden. Wellicht is dat gegeven wel de grootste stuwkracht van de Duitse politiek met betrekking tot de grote instroom van vluchtelingen. Waarbij Angela Merkel vond, “dass wir das schaffen werden.”
Mooi, die aandacht voor de mens. Zo is er ook een verregaande aandacht voor oververmoeide moeders in Duitsland. Vrouwen, die na het bevallen per definitie al gebukt gaan onder uitgezakte lijven en hormonale wipwappen. En dan dat spagaat van vrouw-zijn/moeder-zijn en carriere-tijger blijven. En je wil OOK nog eens niet die zeikerd in je relatie worden, waarbij wordt gestreden dat “hij” ook wel eens kan stofzuigen.
Nee, heel mooi dat Duitse verzekeraars een 3-weekse kuur vergoeden in de Duitse Alpen. Een plek waar oververmoeide moeders in een strak regime vanaf half 8 ‘s morgens kunnen bijkomen door “Duitse Discipline”. Met wandelen, aerobics, mindfullness en pottenbakken.
Nou doet die Duitse Discipline me dan per ongeluk toch terugdenken aan dat collectieve trauma.
Een klein beetje maar hoor!
De Columnist 