Rouwboeket

Door: Ellen-Marie Janse

Vroeg in de morgen hoor ik een app binnenkomen. Als ik deze open, zie ik dat de man van mijn vriendin die nacht is overleden. De laatste maanden had deze man ons al beziggehouden, omdat zijn gezondheid snel achteruit ging, maar zijn bourgondische karakter gecombineerd met een enorme wil om te leven zorgde ervoor dat hij steeds weer opknapte. Uiteindelijk kon zijn lijf niet meer en is hij overleden op een respectabele leeftijd van 83 jaar.

Ik stuur haar een bericht met de vraag of ze graag gezelschap wil. Gelukkig is de oudste zoon van haar man uit Nederland gekomen en hij is een grote steun voor haar. Ze wil liever wat rust en dat begrijp ik helemaal. De volgende dag krijg ik het verzoek om een borrel te verzorgen bij de begrafenis die 4 dagen later zal plaatsvinden. Aanvankelijk vind ik zoiets leuk, maar als ik er een dagje over na heb gedacht, besluit ik het niet te doen. Mijn leven is zo onrustig op dit moment dat ik al nerveus word als ik er alleen al aan denk

Mijn vriendin snapt het en stuurt me via een app de aankondiging van de begrafenis. Raar, geen kaarten meer? Maar wat maakt het uit, zo kan het ook.
Met mijn moeder heb ik overleg wat ik zal moeten doen voor de begrafenis. Ze weet het niet. Bloemen op de kist misschien? Mijn ex belt en ik stel dezelfde vraag aan hem. Hij zal wel even gaan informeren naar de mogelijkheden bij de bloemenwinkel in Besalu. Deze bloemenwinkel is ook mijn Instagram-vriend en dat baart me zorgen. Ik heb nog nooit een mooi bloemstuk voorbij zien komen.

Niet veel later ontvang ik inderdaad een foto van een verschrikkelijk rouwboeket met allerlei pluimen en natuurlijk de gebruikelijke witte lelies. ‘Sorry, dat gaat het niet worden,’ zeg ik. Ex laat vervolgens weten wel even naar een tuincentrum te rijden waar ze normaal gesproken prachtige bloemen hebben. Niets op de kist besluit ik, gewoon een mooi boeket dat mijn vriendin uiteindelijk in huis kan zetten. Ex belt als hij bij het tuincentrum is en ik vraag hem naar witte rozen. Geen rode? Nee joh dat is voor de liefde, witte graag. Die moet men bestellen en ze kosten 5 euro per stuk. Oef, best veel geld, dus ik neem er twaalf en ik zal de ochtend voor de begrafenis langsgaan om andere bloemen toe te voegen.

Het is de dag voor de begrafenis en de ex belt uit zijn auto. Ik heb bloemen gescoord en leg ze wel op de balen hooi naast je huis. ‘Waar ben je dan?’ vraag ik.
‘Nou ik sta naast je huis.’
‘Wacht even,’ zeg ik hem en loop naar buiten. Daar zie ik hem in het donker staan met een boeket in zijn handen. ‘Bloemen voor je begrafenis,’ zegt hij. Oh wat lief, reageer ik. Maar waar heb je die vandaan? Van de begraafplaats in Bordils, daar had men net iemand begraven dus de bloemen zijn nog vers en die persoon heeft er niets meer aan.

Ik ben met stomheid geslagen als ik het boeket in ontvangst neem en niet veel later loop ik ermee naar binnen. Om het boeket is een dun wit lint gebonden. Jezus het komt dus echt van een graf. Dan moet ik lachen, bel mijn moeder die nog harder gaat lachen ‘Die vent is gek!’
‘Ja mam, dat wisten we toch al, het is niet voor niets een ex.’

Op de dag van de begrafenis ga ik naar het tuincentrum. Daar vraag ik om mijn bestelde rozen en de dame achter de balie komt met een paar miezerige witte rozen aan. Ik ben niet in de stemming en zeg haar dat ik behoorlijk triest word van die rozen wetende dat ze veel geld kosten en dat het veel meer geld gaat kosten om er nog een boeket van te maken. De dame zwijgt en ik zoek nog wat meer bloemen uit. ‘Rode rozen?’ vraagt ze mij. Echt niet, die zijn voor de liefde, pffff.
‘Tegenwoordig niet meer hoor,’ zegt ze mij.
‘Voor mij nog steeds,’ antwoord ik haar. Ik kies wat grote chrysanten in pasteltint en heel veel eucalyptus. Een buiging voor de dame, ze maakt er een mooi boeket van.

Thuis aangekomen staan de bloemen uit bordils nog steeds in het water. Ik besluit er wat anjers uit te trekken en in mijn boeket te steken. Als ik heel verdrietig word van de begrafenis kijk ik naar mijn boeket, denk aan de anjers en dan komt er vast weer een glimlach op mijn gezicht.

De begrafenis is gelukkig alles behalve triest. De zon schijnt, het is maar liefst 24 graden. Niemand huilt en we sluiten af met een borrel. Dat kan ik handelen. Mijn mooie boeket wordt naast de kist in de muur gepropt, de dure rozen breken.

Twee dagen later ga ik nog even op bezoek bij mijn vriendin en ik zie dat haar huis vol bloemen staat. Bloemen van de begrafenis. Ze praat over de bloemen en dat ze alles heeft kunnen redden. Het boeket van mij had het niet overleefd, maar ze had er wel de anjers uitgehaald want die waren nog prima. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, het zijn de anjers uit bordils.