Klik

Door: Marjolijn Lanen- de Vries

Het was vakantie en ik logeerde bij mijn oom en tante en werd ‘s nachts wakker van een vreemd geluid. Dat mocht al een wonder heten, want zó hard was het geluid, goed beschouwd, niet. Maar toch.

Ik probeerde erachter te komen wat ik nou hoorde? Het klonk als een raar soort geklik. Op de achtergrond hoorde ik mijn oom en tante praten. Waarover ze het hadden verstond ik niet, omdat ik gebrand was op dat ene geluid. Wat wás dat toch?

>Klik!<
Klonk het weer. Grote tussenpozen. En toen weer.
>Klik!<

Het leek wel of iemand z’n teennagels aan het knippen was, bedacht ik me. Maar dan met zo’n nagelknipper waarbij die dingen je als mini-boomerangetjes om de oren vliegen, om vervolgens in een soort Narnia te verdwijnen. Gereïncarneerd tot reserve-spijker voor mieren en muizen. Dat werk.

Het geluid hield me dusdanig uit m’n slaapconcentratie dat ik maar besloot op te staan. Mijn oom en tante waren toch wakker, ik kon ze op z’n minst vriendelijk verzoeken hun teennagels niet te knippen op dit uur van de nacht?

Ik kwam de keuken binnen met een slaperig gezicht.

“Ha schat, ook wakker geworden van die sprinkhaan?’’ vroeg mijn tante lachend. Ik keek verbaasd.

“Sprinkhaan?!’’ Ik was niet verder gekomen dan het geluid van teennagels knippen
“Ja, ongelooflijk wat een rotherrie die beesten kunnen maken hè?’’ beaamde mijn oom, die heus wist dat ik als stads meisje (Utrecht, maar tóch) dit geluid waarschijnlijk niet eerder had gehoord.

“Ik heb nog nooit een sprinkhaan gehoord!’’ reageerde ik verbaasd. Ik kende sprinkhanen gewoon als kleine, geluidloze, groene beestjes van een centimeter of twee, drie?

“Normaal gesproken hoor je ze ook niet, maar een joekel van dit formaat wél’’, lichtte mijn tante toe, wijzend naar de boosdoener. Het grote insect zat aan de onderkant van de bank vastgeplakt. Alsof hij een magneet was. Inderdaad op hout. Het beest was, in mijn optiek, gigantisch. Ik zag alleen z’n biceps niet?!

“Dus dat geluid dat ik hoorde van iemand die z’n teennagels knipte…,” begon ik.
“…Dat kwam van hem, ja!’’ lachte mijn tante. Deels ook om mijn vergelijking. Die kende ze nog niet.
“Die teennagels kunnen ook wel heel lang en heel dik zijn hè?’’

De hele situatie deed me de sprinkhaan op een andere manier bekijken. Niet met bewondering, overigens. Eerder verbazing. Van alle geluiden die je kunt kiezen als dier. Wie kiest er nou het geluid van een nagelknipper uit?