Reset

Door: Wendy Willemsen

Laatst heb ik mijn laptop de hele nacht aan de stroom gelaten. Niet zo slim, want ik werd midden in de nacht wakker van het harde gebrom. Oververhit.

Het continue moeten presteren is iets wat mijn laptop en ik gemeen met elkaar hebben. Mijn laptop maakt lange dagen. Van ochtendvroeg tot diep in de nacht. Dat ding hangt elk moment van de dag aan de stroom. Het klinkt misschien raar om mezelf te vergelijken met een laptop, maar als mijn hoofd een hard drive was, dan zouden alle gigabytes verbruikt zijn en zou de accu overuren draaien.

Al vanaf kleins af aan heb ik het gevoel dat ik moet presteren. Elke keuze die ik maak in mijn leven, werd met het levenspad van mijn zus vergeleken. Had ik een baantje, maakte ik te weinig uren. Dat ik mijn baan stop wilde zeggen, om te gaan studeren en op kamers te gaan, werd niet echt gewaardeerd. Dat was zonde van mijn geld.

Prestatiedruk. Het kostte mij mijn mentale gezondheid.

Iedereen die mij kent heeft het vast wel eens een keer tegen mij gezegd: Doe het eens wat rustiger aan. Het is een kwaliteit die ik maar niet onder de knie lijk te krijgen.

Ik zit dichter tegen de 30 dan tegen de 20 aan en de prestatiedruk lijkt hoger dan ooit. Terwijl leeftijdsgenoten al bezig zijn met het samenstellen van het interieur van hun eigen huisje, het in elkaar zetten van het bouwpakket van een wiegje, of nét promotie hebben gemaakt bij een of ander fancy kantoor, zit ik aan de slappe goedkope koffie in een overvolle collegezaal met studenten die bijna 10 jaar jonger zijn dan ik.

Ik heb het gevoel alsof ik in een verkeerde trein zit en de tegengestelde richting op ga, zonder te weten wanneer het eindpunt in zicht is.

Toen ik, na jaren in de horeca gewerkt te hebben had besloten om terug naar de schoolbanken te gaan, kreeg ik al snel een verontrustende opmerking. Het leeftijdsverschil zou een demotiverende werking hebben op mijn resultaten. Het tegenovergestelde gebeurde. Ik was vastbesloten om te presteren, en het maakte niet uit wat ik hiervoor moest opgeven. Het resultaat was er: vanuit vmbo- kader advies heb ik met een versneld traject mijn mbo-4 diploma in ontvangst mogen nemen.

Uiteindelijk mocht ik ook nog eens mijn propedeuse in ontvangst nemen. Een bijzonder moment.

Wat hield ik eraan over? Twee papiertjes en overtollige stress waar ik geen raad mee wist.

Even rustig aan doen zat er niet in. Nee, ik spendeerde mijn gehele vakantie aan het verdienen van een paar harde euro’s.

Het besef dat ik het écht wat rustiger aan moest doen, kwam later. Het kostte mij heel wat tranen, maar uiteindelijk koos ik voor mezelf, om even een korte pauze in te lassen en mijn studie op een laag pitje te zetten. Een goede keuze, zou je denken.

Toen ik het nieuws deelde, werd ik aangenaam verast door de verschillende uiteenlopende reacties: Zonde, want dat kost je weer extra geld.

Ja, er hangt een prijskaartje aan een studie, maar mijn mentale gezondheid is onbetaalbaar.

Dit keer kies ik voor mezelf. Het derde papiertje komt er wel… Ooit. De accu blijft voorlopig nog even leeg en de hard-drive wordt gereset.