Door: Babette Jane
Als klein manneke dat nog maar net kon lopen, kwam hij naar mijn kindervoorstelling ‘Een reis naar de Oase.’ Vol ontzag keek hij naar de band waarna hij binnen een paar minuten had besloten dat het de gitaar was dat zijn aandacht verdiende. Complete adoratie straalde uit zijn ogen als de gitarist de snaren beroerde. Gelukkig hield hij ook nog wat aandacht over voor mijn liedjes en kon ik hem na de voorstelling tot een van mijn grootste fans rekenen.
Het was niet veel later dat zijn ouders erachter kwamen dat de grootste schat in hun leven een tumor in zijn hoofd had die hem voor zijn tienerjaren zou vermoorden. Hij werd vrijwel meteen opgegeven door de medische wereld.
De mensen die het meest van hem hielden, gingen op zoek naar het alternatieve. Het leek te werken; voeding, olie, positieve gedachten en supplementen. Er was zelfs een moment dat de tumor weg leek of een ontsteking zou zijn.
Helaas was dat van korte duur en voor ze het wisten woekerde het kwaad zodanig dat hij zich als kleuter gedroeg terwijl zijn leeftijdgenoten allang stoere boys waren. Eten was zijn grote passie, dat deed hij naast het spelen op zijn gitaar het liefst. Samen met zijn buurman, die een begenadigd gitarist is, jamden ze zijn lievelingsliedjes. Toen dat nauwelijks meer kon, bracht de goede man hem serenades voor het raam of aan zijn bed.
Hij bleef fan van mijn liedjes en ik mocht in 2 jaar tijd maar liefst 4 keer op zijn verjaardag spelen. Omdat ze dachten dat hij de volgende jaardag niet zou halen… Zijn vriendjes deden hun best het niet kinderachtig te vinden, want hij vond het fantastisch.
Zacht gleed hij uiteindelijk weg omringd door liefde en zonder ooit te hebben gehoord dat hij dodelijk ziek was. Maar ja, een kind weet meer dan wij denken.
Zijn moeder vroeg of ik een lied op zijn begrafenis wilde spelen.
Ik heb iedereen de wolken laten kriebelen, we hebben gedanst en plezier gemaakt.
Na een paar dagen kwam er een melodie in mij op en konden de tranen stromen. Ik heb het Little One genoemd. Voor hem, door hem en aan hem, het jongetje dat altijd klein zou blijven met de gitaar in de hoofdrol.
De Columnist 