Zondagochtend

Door: Nicole Regelink

Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…

78 dode migranten aangespoeld in Italië, waarvan 32 minderjarig! Russen en Oekraïners lijden zware verliezen, honderden doden in 24 uur. Vader, moeder en twee kinderen omgekomen bij ongeluk, oorzaak drank en drugs. Jongen zonder rijbewijs reed kleuter dood. Meer dan 50000 doden in Turkije en Syrië door aardbeving.

Dan denk ik aan dat prachtige gedicht van Hanna Lam, ‘De mensen van voorbij’. En dan het laatste couplet:

‘De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten
de mensen van voorbij
zijn in een ander weten
bij God mogen zij wonen
daar waar geen pijn kan komen
de mensen van voorbij
zijn in het licht, zijn vrij.’

En dan hoop ik maar dat dat zo is…

De rest van de wereld is gek geworden! Of, zoals een wijze oude dame ooit tegen mij zei, de wereld is in de war.

Grote wereldleiders Rusland, VS en China staan elkaar naar het leven. Dichterbij huis zijn mensen die voor hun mening uitkomen niet langer veilig. Bedreigingen en intimidatie zijn aan de orde van de dag.

Klimaatactivisten bespreken met elkaar of geweld geoorloofd is bij acties voor een beter klimaat. Beste mensen, geweld is nooit geoorloofd!

Die hele verschrikkelijke woke beweging bemoeit zich met alles, en als je niet luistert of doet wat zij willen, word je gecanceld. Geschiedenis herschrijven…ze zijn mesjogge!

En ondertussen kunnen steeds meer mensen niet meer rondkomen vanwege de torenhoge kosten voor het dagelijks leven. Maar onze regering is er trots op dat wij in dit ‘gave landje’ een minister van armoede hebben. Ik schaam mij kapot daarvoor!

Pfff, het was de bedoeling om hier een vrolijk stukje te schrijven, maar dat is jammerlijk mislukt. Excuus daarvoor, voor nu vind ik het helaas allemaal om te janken, volgende keer beter hoop ik.

Ik leg de krant maar weg en trek mijn lieve kleine slapende puppy op schoot. Emma heet ze, 10 weken oud. Haar onschuld en onwetendheid van de grote boze buitenwereld ontroert mij. Ik druk mijn neus in haar vacht en ruik die heerlijke zoete rustgevende puppy geur.

‘De wereld kan ik helaas niet redden, al deed ik dat nog zo graag. Maar ik beloof je dat ik jou altijd zal beschermen meisje,’ fluister ik zachtjes in haar nog veel te grote oren.