Door: Susanne Kobus
Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”
Vier jaar is ze. Blond haar, grote ogen, een geplette Dikkie Dik onder haar arm. Ze zet zich schrap, klampt zich aan mij vast. Draait haar gezicht in mijn jas. Totale weerstand. Ik til haar op en samen stappen we over de drempel, de witte kamer in. Tandarts Thijs begroet haar, en laat haar verder even met rust.
Eerst mag mama op de stoel. Ik staar naar het systeemplafond, zij staart naar de controle handelingen van de tandarts. Ze registreert de geluiden, de apparaten, hoe het met mij gaat en wat de tandarts zegt.
Dan het moment wat ze het liefst zo lang mogelijk zou willen uitstellen. Mama is klaar, veel eerder dan ze gehoopt had natuurlijk. Er komen tranen, ze verdwijnt in mijn schoot. Ze wil weg.
We gaan op het stoeltje in de hoek zitten, haar gezicht tegen mijn borst. Ik krijg het er een beetje warm van.
Thijs is de rust zelve. Hij doet zijn mondkapje af, legt zijn spiegeltje weg en laat zien dat hij niets in zijn handen heeft. “Ik ga dat spiegeltje ook niet meer pakken hoor, die laat ik liggen.”
Zittend op zijn hurken praat hij tegen haar. Hij zegt dat hij ziet dat ze het heel spannend vind. En dat hij dat best begrijpt. Al pratend tegen de warrige haren op haar achterhoofd stelt hij alle verwachtingen bij. Ik ben stil.
Thijs doet het werk met haar.
Voor de eerste keer tandarts was dit het hoogst haalbare. Mee de behandelkamer in, de tandarts zien. Het is genoeg voor nu. En de eerste bouwstenen voor vertrouwen zijn gelegd, want Thijs doet exact wat hij zegt.
Een half jaar later voelt ze zich vrij genoeg om zich om te draaien naar hem. Bij mij op schoot, op de stoel in de hoek. Haar mond gaat een halve centimeter open, en weer is het genoeg. Thijs doet wat hij zegt, geen verrassingen. Zo gaan we een aantal halfjaarlijkse afspraken door, iedere keer weer een stap verder. De eerste keer zelf op de tandartsstoel voelt als een overwinning! De natuurlijke aanpak van Thijs werkt enorm goed: hij is zo transparant als maar zijn kan en vertelt heel bewust wat er wel en niet komen gaat.
“Vandaag laten we de stoel rechtop staan, je hoeft niet bang te zijn dat hij achterover gaat.”
Ze mag eerst even op haar hand voelen hoe dat gaat, zo’n blazertje. En als de controle heel voorspoedig gaat, doet hij tòch niet nog wat extra handelingen. “Dat komt de volgende keer wel, ik wil de ervaring positief houden en niet nèt even te ver gaan.”
Inmiddels is ons meisje 10 jaar oud en gaat ze in haar eentje naar de tandarts. Het vertrouwen is zorgvuldig opgebouwd, er zijn positieve ervaringen gespaard, alle blokkades zijn weggenomen.
Wat is het toch fijn dat er mensen zijn die tot zulke mooie dingen in staat zijn. Ik stond erbij, ik keek ernaar en ik genoot van dit proces.
De Columnist 