Berenlul

Door: Hans Schoevers

Ik nam Kerstavond deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Ik kan jullie vertellen dat een keukentafelgesprek daar, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.

Een keukengesprek in Finland is een gezellige bijeenkomst met familie, vrienden of bekenden. Omdat er voldoende Glökki (een soort Glühwein) op de Kersttafel staat, is een goede sfeer gewaarborgd.

Dit zijn de momenten dat ik mijn stokpaardjes uit Nederland weer de vrije loop kan geven. Ik ben weer in geestelijke opstand, gehoord hebbende van de vreugde die in Nederland bij enkele landgenoten is opgewekt door de komst van ‘steeds meer wolven’. Ze zitten er niet mee als een kudde schapen wordt doodgebeten en binnenkort ook een mens een stevige hap in de broek krijgt. In Duitsland zijn al meerdere mensen aangevallen. Intussen zitten de aanbidders hier op hun knieën rond een vieze dikke drol om te bewijzen dat die van een wolf is. 

‘Jullie schieten hier in Finland de wolven vast en zeker hartstikke dood’, liet ik mij ontvallen.

Er ontstond aarzeling aan de keukentafel. ‘Officieel niet’ zei Olli.  Ik wist genoeg. Stropers zijn het en mutsen van wolvenbont zijn regelmatig op straat te zien. 

‘Maar beren in de bebouwde kom van de stad of een dorp, die gaan toch wel meteen voor het vuurpeloton?’ probeerde ik nog. Weer dezelfde veelzeggende stilte. ‘Of voor de bijl?’ Met een handgebaar werd duidelijk gemaakt dat ook de beer een beschermde diersoort is.

‘Berenvlees is wel heel lekker,’ zei neef Pekka enthousiast. 
‘Dat is zo,’ zei ik vol overtuiging.

Verbazing alom. Belazert hij ons wel of niet? Berenvlees is namelijk heel schaars.

’Ik eet in Nederland regelmatig een berenlul,’ zei ik met uitgestreken gelaat.

Er werd hard gelachen, maar ik bleef serieus, nam mijn iPad in mijn hand en presenteerde een foto van een schaal waarop een stapel goudbruine grof gepaneerde kroketten was uitgestald.

Hilariteit; mijn schouders werden bijna blauw geslagen.

Vriend Juha sprong op: ‘Ja! Ik heb dat vorig jaar in Den Haag gegeten. Heet dat echt een berenlul of neem je ons in de maling?’ 
‘Nee, beslist niet. Als je in Nederland om een berenlul vraagt, krijg je dit gerecht.’ Ik heb er altijd wel een paar in de vriezer.

‘Hartstikke lekker,’ bevestigde Juha.

Intussen had ik zelf wel flinke trek in zo’n ‘berending’ bij het pilsje dat op tafel stond. Helaas. Er leven in Finland wel veel beren, maar er zijn geen berenlullen te koop.