Door: Wendy Willemsen
Dat was het dan. De enige restanten van de feestdagen die nog zichtbaar zijn, liggen op straat in de vorm van achtergelaten vuurwerkpijlen. Hier en daar liggen nog lege omhulsels en wat verbrand karton. De overgang van kerstavond tot de jaarwisseling is weer voorspoedig verlopen. Het is een vast ritueel waarbij je niet echt bewust bent van de dagen. Of het nu woensdag is of zaterdag, de dagen bestaan allemaal uit eten, spelletjes doen en vooral laat naar bed gaan.
De dagen zijn voor mijn gevoel als een sneltrein voorbij gegaan en mijn genormaliseerde dagelijkse routine lijkt ver te zoeken.
Een volle buik kennen we tijdens kerst en de jaarwisseling niet. Na het variërende kerstontbijt komt de koffie met de chocoladekransjes en vrolijke gedecoreerde koeken al op tafel te staan. Er wordt vrolijk op los gedobbeld met een dobbelsteen. Voordat je er erg in hebt, wordt er kort hierna alweer een kop verse soep voor je neergezet met warm stokbrood, om kort daarna alweer de tafel te dekken voor een luxueus driegangendiner.
Binnen staat de Top2000 aan en buiten wordt er (wat te vroeg) vuurwerk afgestoken. Dat het afsteken van vuurwerk in die ene stad eigenlijk niet is toegestaan, vergeten we even. Buiten wordt er met vuurwerk naar politieagenten gegooid die de veiligheid willen waarborgen, en raken er steeds meer mensen gewond door het vuurwerk.
Vuurwerkverbod of niet, mensen doen blijkbaar toch wel wat ze willen. Ook al gaat het economisch slecht, toch gaat er jaarlijks in Nederland voor ongeveer 75 miljoen aan geld de lucht in.
“Maar het is traditie! Het hoort erbij!’’
Ik ben geen fan.
Het vuurwerk heeft toch altijd wel wat feestelijks gehad. Al die mooie kleuren en de onmisbare harde knallen. Vooral die knallen hebben nu een dubbele betekenis. Ze hebben namelijk veel gemeen met de oorlogsgeluiden een stukje verderop. Ik weet niet hoe het met de rest van Nederland zit, maar ik kreeg toch echt een misselijkmakend gevoel bij die knallen.
Ik ben blij dat die knallen maar voor korte duur zijn. Een uurtje of twee, drie maximaal: dan is het stil. Tenminste, voor ons. Een stukje verderop gaan de harde knallen ongehinderd door, maar dan zonder de vrolijke kleurtjes in de lucht. Dat zet je wel aan het denken.
We hebben in Nederland verschillende mensen uit Oekraïne in onze armen gesloten. Niet alleen mensen uit Oekraïne trouwens. Er verblijven hier ook heel wat mensen uit andere oorlogsgebieden, die om de een of andere reden de laatste tijd op de achtergrond lijken te blijven. Nee, niet vrijwillig.
Want laten we eerlijk zijn: op de een of andere manier is het welzijn van hen momenteel minder belangrijk dan onze Oekraïense gasten, terwijl ze allemaal dezelfde trauma’s met zich meedragen. In Nederland willen we gelijkheid, toch? Of is dit alleen als het óns goed uitkomt?
Ik kan mij in ieder geval heel goed voorstellen dat die kleurrijke knallen tijdens de jaarwisseling voor hen inmiddels traumatisch zijn. Ook al waren dit voor hen ooit ook vreugdeknallen.
Misschien toch maar een landelijk vuurwerkverbod? Ik ben fan.
De Columnist 