Door: Gerard Oudhoff
Ik kijk nooit naar voetbal en ik ben ook niet geïnteresseerd in het salaris of het ego van de voetbaltrainer. Integendeel, zodra ik het karakteristieke gejoel ergens gewaarword, ga ik op zoek naar een knop om het geluid de nek om te draaien.
Ik heb wel een mening over mensenrechten. Daarom volg ik (op afstand) het gekruip van allerhande regeringen om een beetje vloeibaar gas te mogen kopen. Ministers en ambtenaren wringen zich in alle bochten om de olieboeren en de voetbalmaffia – met wie zij een verbond hebben gesloten – het naar hun zin te maken.
Ja, daar profiteer ik zelf ook van, want ik houd ook van een warm huis en ik ga ook straks Kerstmis vieren. Ik hoop dat dat rottige voetbal tegen die tijd weer van de buis is verdwenen.
Wat zou ik doen als ik minister was? Ga ik een Love band dragen of zo’n lullig speldje? Ik heb er even over na moeten denken. Ik denk dat ik een mooie veelkleurige Tulband op zou zetten. Zo’n grote. Eentje, die momenteel af en toe van het hoofd van de Iraanse mannen wordt gestoten door dappere opstandige vrouwen, die het gekruip ook zat zijn.
Wat ik zou doen als ik die Koning was die zich straks misschien door onze regering naar dat circus laat sturen? Ik zou denk ik weigeren om te gaan. Ik zou mijn regeringsleider vertellen dat hij mijn rug op kan. Als ik in het landsbelang toch zou worden gedwongen gaan, zou ik een voorwaarde presenteren. Ik ga alleen als ik een veelkleurig kazuifel mag dragen.
U weet wel, zo’n kledingstuk dat priesters wel dragen en wat ook vaak gedragen wordt door die olieboeren. Dat is dan meestal wit of grijs. Ik wil er eentje in alle kleuren van de regenboog en ik zet er dan ook nog mijn tulband bij op. Ik denk dat ik wereldwijd het nieuws haal.
De Columnist 