Door: Micha
Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.
Als ik zie dat iemand iets fout doet, is het mijn taak om hem hierop aan te spreken. Voor zijn veiligheid of dat van anderen. Maar als deze persoon hier een negatief gevoel of emotie aan over houdt, kan dit mij mijn baan (vriend of leven) kosten.
Als je ziet dat je naasten op de afgrond aflopen. Als je hen vertelt dat zij op een afgrond aflopen. En zij jou vervolgens vertellen dat je gek bent. Elke dag waarschuw je ze, elke dag vertellen ze jou dat je gek bent. Veel mensen, en misschien jullie zelf ook wel, denken: “Laat ze maar lopen.” En juist dit is wat ik zo eng vind.
De quote: “The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing,” is afgeleid van utilitarian philosopher John Stuart Mill, die zei: “Let not any one pacify his conscience by the delusion that he can do no harm if he takes no part, and forms no opinion. Bad men need nothing more to compass their ends, than that good men should look on and do nothing. He is not a good man who, without a protest, allows wrong to be committed in his name, and with the means which he helps to supply, because he will not trouble himself to use his mind on the subject.”
Moet ik dan, om mijn gezin (en mijzelf) te beschermen, bijdragen in het noodlot van mijn medemens?
Moet ik de Sociale norm accepteren en mijn principes opzijzetten? Als ik/wij/jullie de aanname doen dat ik 100% gelijk heb, maar wát ik ook doe, er niks zal veranderen. Moet ik dan mijn principes aan de kant zetten ter behoud van mijn manier van leven. Of alles op het spel zetten, wetende dat ik alles zal gaan verliezen. In de hoop dat ik misschien later één van druppels was die de emmer deed overlopen?
De Columnist 