Door: Nicole Regelink
Door mijn werk in de zorg en als rouwbegeleider weet ik prima troost te bieden aan degene die gaat sterven, maar ook aan hen die achter blijven als hun dierbare overleden is. Mijn empathie is altijd oprecht, mijn woorden worden zorgvuldig gekozen, mijn zwijgen eveneens. En toch…als het je dan zelf overkomt…
Op 3 september 2022 moest ik afscheid nemen van mijn allerbeste vriend. Mijn maatje, mijn alles, mijn Hugo. En ik ben ontroostbaar. Dit ‘stukkie’ wordt een eerbetoon aan hem.
Even voor de duidelijkheid, Hugo is mijn hond. De wederzijdse liefde was onvoorwaardelijk en zo puur, dat vind je niet bij mensen.
Ik zag je voor het eerst toen je amper een week oud was. Jij was niet groter dan een cavia, maar ik was helemaal weg van je moeder. Wat eens schat was dat. Dat moest jij vast ook worden. De mensen die voor jullie zorgden, vonden het goed dat ik elke week even kwam kijken. En ik werd met de week verliefder op jou. Je broertjes waren leuk, maar ik wist gewoon dat jij het was, mijn Hugo. Na acht weken mocht ik je meenemen. Wat een feest! Ik zie je nog parmantig door het huis lopen met je staartje in de lucht, je nieuwsgierige ondeugende oogjes en die veel te lange oren voor je kleine lijfje.
In no-time waren de kinderen en de katten je beste maatjes. ’s Nachts sliep je, tegen alle regels in, in een doos naast mijn bed. Mijn hand beschermend over je heen.
Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Op zaterdagen ging je mee naar het voetbalveld. Als je moe werd, sliep je onder mijn jas. Toen je groter werd speelde je met alle kinderen van het team.
We konden steeds verder wandelen en ontdekten samen de mooiste paden en spannendste plekjes in het bos. Op een keer had je dorst en wilde je drinken uit de beek. Ik heb je nog gewaarschuwd, maar zoals gewoonlijk luisterde je niet en kukelde voorover in het water. We hadden er de grootste lol om met z’n tweeën en sindsdien ging je altijd even zwemmen. Uren zwierven we samen rond.
Je was ook stronteigenwijs! Als ik naar rechts wilde en jij naar links, werd het altijd links. Anders vertikte je het om te lopen. Hier in het dorp moest men er altijd om lachen en werd er gezegd dat jij mij uitliet in plaats van ik jou. Maar ach, wat maakte het uit, ik hield zóveel van je…
Ik schreef columns over je in het plaatselijke krantje; de Hugo verhalen. Iedereen kende jou. Je ging mee op vakantie, we kochten een bakfiets voor je, niks was te gek.
En zo verstreken de jaren, het was zo vanzelfsprekend dat je er altijd was.
Toen de kinderen het huis uit gingen was je erg verdrietig. Gelukkig kon ik je troosten. En jij mij.
We werden allebei ouder, kregen allebei een hernia (tegelijk!) en we pasten onze wandelingetjes qua afstand en tempo aan elkaar aan. ’s Middags deden we dicht tegen elkaar aan een dutje. Jij snurkte harder dan ik.
Maar honden worden niet zo oud als mensen, helaas. En zo kwam die verschrikkelijke dag waar ik al een poosje bang voor was, en ik in jouw ogen las dat het niet meer ging. Je was zo moe. 14 jaar en 9 maanden oud ben je geworden. En natuurlijk, dat is hoogbejaard, en je hebt een fantastisch leven gehad. Maar God wat doet dit pijn en wat mis ik je verschrikkelijk.
Lieve, lieve Hugo. Dankjewel voor al die fijne jaren samen. Ik hou van je en zal je nooit vergeten.
Dikke zoen!
De Columnist 