Door: Tryntsje van der Meer
Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent.
Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…
Mijn gedachten gaan terug naar 27 jaar geleden, het roemruchte Lloret de Mar. Met een buslading Nederlandse meiden werd ik afgeleverd bij een hotel in hartje Lloret, alwaar drie landgenotes ons verwelkomden. Sasja, Rowena en Miranda waren er al een week en vastbesloten ons de rest van hun verblijf op sleeptouw te nemen. Wij vonden alles best, zij hadden tenslotte al de nodige voorkennis.
Met name de langbenige, goedgebekte Miranda wist het Lloretse nachtleven naar haar hand te zetten, lange rijen te omzeilen, kortingen te bedingen, gratis cocktails te ritselen voor 20 chicks. Hoe ze ’t deed, deed ze ’t, ons hoorde je niet. Miranda hoorde je des te meer.
Wat heet, Lloret was te klein toen de blonde Pien uit Vlagtwedde het in haar hoofd haalde om er de eerste avond gelijk al met een glibberige Spanjaard tussenuit te knijpen. Een ex prooi van Miranda, ook dat nog. Arme meid kon diezelfde nacht nog op gesprek komen, want ‘Dit was natuurlijk niet de bedoeling!’ Dus.
Ondanks dit smetje verliepen de groepswijze strand- en stapsessies de eerste dagen naar ieders tevredenheid. Totdat er ineens drie Italianen in ons hotel opdoken. Mannen. Jonge mannen. Vragen om problemen natuurlijk. En die kwamen er.
Twee van die drie Italianen waren leuk, vlot en welbespraakt. De derde was stil, verlegen en een fucking teringtyfus onbestaanbaar lekker ding! Mond, ogen, lijf, haar…alles klopte, als de hoofdpersoon uit een Bouquetroman. Ik ga ‘m niet beschrijven ook, veel te ongeloofwaardig, maar deze was way out off ieders league. Het grote kwijlen kon beginnen.
Liet ik aan mijn reisgenotes over. Joh, ik kan dat niet, hysterisch dwepen, kirrend om iemand heen zwermen. Plaatsvervangende schaamte krijg ik dan. En die nam extreme vormen aan toen het gros van ons op het strand met hem op de foto wilde.
Miranda organiseerde in de gauwigheid een ware foto shoot met onze humble hunk als middelpunt. Iedereen vond het geweldig. Behalve ik. En hij. Ik maar ff zwemmen. Hij ook, een gillende, soppende menigte berooid achterlatend.
Lang verhaal kort, fucking tering tyfus lekker ding* en ik bleven die nacht voor de zekerheid maar op het strand en met een natte kont (het werd ineens vloed, zag ik niet aankomen) probeerde ik tegen de ochtend nog wat slaap te scoren.
Helaas. Voor mijn kamer werd ik onderschept door Sasja, of Rowena (ik haalde die twee altijd door elkaar, omdat ze allebei evenveel op Miranda probeerden te lijken): ‘Miranda wil je spreken.’ Aan m’n arm trok ze mee richting het hoofdkantoor, alwaar ik tegenover het tribunaal van Miranda en haar twee handlangers mocht blijven staan. De akela nam zelf het woord.
‘Ja, ik moest je even spreken.’
– Prima, ik sta voor iedereen open, dus…
‘Dat heb ik gemerkt ja. Godsamme zeg, iedereen geilt op die gast en jij pikt ‘m ff in?! Je hebt wel lef!’
– Ach..
‘Nee serieus, je hebt geen grote bek, maar wel lef. Hou ik van, goed gedaan!’
– Nou eh, dankje…
‘Goed, tijd om te slapen, we zijn moe, jij waarschijnlijk ook…’
Eerlijk is eerlijk, er viel een last van m’n schouders, opgelucht liep ik de deur uit, toen ze me nog iets nariep: ‘Oh ja, zet je wekker, ik verwacht je over twee uur op het strand. En we laten je niet gaan voordat we alles weten, hoor je, ALLES! Je komt hier natuurlijk niet zomaar mee weg….’
*zo loopt iedereen natuurlijk te pochen over z’n vakantieveroveringen, dus laat mij lekker, oké..;)
De Columnist 