Door: Margit van Dijk
Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.
De knapperige, warme Apfelstrudel blijkt het startsein te zijn voor een verjaardag waarop we een themawandeling en een stamppotbuffet geserveerd krijgen. Ik krijg een lichtelijke error, want we zijn toch nog niet compleet? Haar broer is er wel, maar haar zus niet. Ook vriendin van het eerste uur is afwezig. Zelfs haar man ontbreekt.
Mijn verstand wil de gaten invullen. Misschien is haar zus ziek, haar vriendin op vakantie en is het haar man in de rug geschoten. Als ze opstaat om naar het toilet te gaan, veins ik ook een volle blaas en volg haar. Wanneer we onze handen wassen met een ingeweekt stuk blokzeep, vraag ik haar naar de absenten. Zonder een spoortje van verdediging legt ze rustig uit dat ze voor haar veertigste iets wilde doen wat ze zelf echt leuk vindt, met mensen bij wie ze zichzelf kan zijn en van verwacht dat zij open zullen staan voor wat ze van plan is. Het voelt zo integer dat ik m’n zieligheid voor de afwezigen gelijk vergeet.
We lopen met elkaar het bos in. Als je door je wimpers kijkt, zie je alleen maar een mozaïek van groen, bruin, oranje, geel en rood. De blaadjes dwarrelen als confetti om ons heen en geven een feestelijk gevoel. De wandelcoach staat in het midden van een Sallandse Stonehenge op ons te wachten. Na een korte intro van het thema ‘vriendschap en verbinding,’ leidt ze ons door het bos naar de eerste opdracht.
‘Maak nu een kring van bladeren, leg daar je deken overheen en ga dan in je nestje zitten.’ Ik kijk wat appelig om me heen. Wordt er gelachen? Een wederzijdse knipoog met een – voor mij – onbekende buurvrouw maakt dat m’n laatste restje gêne verdwijnt en ik me vol overgave op mijn eigen nest posteer. De wandelcoach legt de persoonlijkheidsprofielen van DISC uit aan de hand van vogels. Rood, de dominante en directe adelaar. Geel, de interactieve en inspirerende papegaai. Groen, de stabiele en sociale duif en blauw, de consciëntieuze en calculerende uil. Ik geniet van het kooitjesdenken en indelen van mensen uit mijn eigen omgeving in vogelsoorten.
‘Maak nu een kring van bladeren, leg daar je deken overheen en ga dan in je nestje zitten.’ Ik kijk wat appelig om me heen.
Na wat nuancerende uitleg en testjes blijkt mijn vriendin een duif te zijn die vooral soortgenoten heeft uitgenodigd voor vandaag. De onbekende buurvrouw en ik zijn de vreemde eenden in de bijt als papegaaien. Ik vraag me af welke vogels de afwezigen van vandaag zijn.
De coach bespreekt de voordelen en uitdagen van de gedragsstijlen in settingen waarin je de mensen niet zozeer kunt kiezen, zoals familie, buurt en werk. Maar in vriendschappen valt er meer te kiezen.
‘Met wie zou je opnieuw bevriend raken als je dat nu niet zou zijn?’ Een verdrietig gevoel neemt de analyse in mijn hoofd over. In een vriendin herken ik de adelaar. Ze vliegt soms zo hoog boven mij, dat ik me laat overschaduwen. Dan ga ik op mijn woorden letten en doe ik ineens meer van wat hoort. Als ik mijn gevoel wil delen, komt ze met een analyse en een oplossing. De kwartjes blijven vallen en ik heb een pijnlijk antwoord op de vraag.
Mijn jarige vriendin heeft zich in de organisatie van vandaag zo vrij als een vogel gevoeld. Daarmee heeft ze zichzelf een groter cadeau gegeven dan onze bloemen en Ritualspakketten bij elkaar. Ik ben dankbaar voor de stevige aanmoediging om tegen vriendinnen ook meer te gaan zingen zoals ik gebekt ben.
Koppie krauw.
De Columnist 