Catwalk

Door: Mara Felicia

Vandaag loop ik over de catwalk. Mijn haar zit goed, ik heb mooie kleren en schoenen aan, mijn wimpers zijn mooi gekruld om mijn ogen en de assistent doet de deur open als startschot voor mijn ‘run’. Rug recht en doen alsof er een touwtje aan mijn hoofd zit waardoor ik rechtop blijf lopen. Daar loop ik, het licht van de felle lampen schijnt op me, de ventilatoren gaan aan en mijn haar waait om mijn gezicht. Mensen kijken naar me, er wordt gefloten. Het lijkt alsof ik de hele wereld aan kan. In mijn dromen ja….

In werkelijkheid ben ik gewoon even het huis ontvlucht. En daarbij de situatie waarin ik me verdrietig, boos en wanhopig voelde. Waarbij ik me enorm ergerde aan apparatuur dat niet deed wat ik wilde – of waarvan ik niet wist hoe het werkte – en waarbij ik telkens weer tegen iets aan stootte wat in mijn ogen vies is.

Die catwalk is dan ook gewoon de stoep. Waarop ik wel in ‘catwalk tempo’ loop in de kleren en schoenen die ik mooi vind, maar waarbij mijn wimpers zo ‘mooi’ gekruld zijn door mijn tranen. Mijn moeder deed zo snel mogelijk de deur open zodat ik meteen in volle vaart naar buiten kon.

En ik loop niet in het licht van de felle lampen, maar in de felle zon. De ventilatoren gaan niet aan, maar er is opeens een windvlaag en ik voel dat er naar me wordt gekeken. En er wordt gefloten door de vogels. Die communiceren op de mooiste melodieën met elkaar, maar merken mij alleen op als zij zelf ook op de stoep lopen.

Nee, vandaag geen applaus en gefluit voor mij, maar na afloop oververhit neerploffen op de bank. Toch heb ik wel zo’n half uur aan mijn eigen ‘cardiotraining’ gedaan, grotendeels mijn rotgevoel eruit gelopen en ook nog mijn fantasie de vrije loop gelaten. En dat is ook wat waard….