Etnische polarisatie in Nederland

Door: Rabin Gangadin

Het zogeheten multiculturalisme in Nederland is big business voor de een, en een zagende en doorborende irritatie voor de ander. Deze laatste ervaart het als een cultureel-sociale invasie die geen halt kan worden toegeroepen. De eerste categorie zal, dunkt mij, zolang de subsidie strekt, altijd vóór de migratiestroom blijven. Waarschijnlijk voert in deze stellingname de eigen-werk- verschaffing in de hoedanigheid van taalguru en wegwijzer, de boventoon.

Het ligt niet in mijn intentie de straffe vinger naar enige aanslibbende etnische groep uit te steken. Toch voel ik mij er niet van weerhouden om het volgende op te merken. Een kritische blik op hen en een dito bestudering van de daartoe strekkende onderzoeksrapporten levert het volgende beeld op: talloze etnische groepen uit verschillende delen van de wereld die zich in Nederland hebben weten te verkassen, hebben naast de vele pracht en unieks die zij met zich mee hebben getorst ook nog een flinke hoeveelheid aan animale gedragsuitingen meegesmokkeld. Hiermee hebben ze Nederland, bedoeld of onbedoeld, getransformeerd tot een idiote smeltkroes van verderf en verrukking.

Nederlanders hebben het helemaal niet door dat zij door deze nieuwbakken Nederlanders vanuit hun beslotenheid expressief worden uitgelachen. Dit merk je pas wanneer magistraten en sociale- wegbereiders onder hen, herkauwend op hun laatste fossiele mueslirestjes, de animale- en tribale gedragsuitingen bij deze nieuwe Nederlanders publiekelijk aan het ontkrachten, polijsten en bagatelliseren zijn. Er vallen gierwaardige begrippen als: groepsetikettering en groepsveroordeling.

Het was de Indiase vrijheidsstrijder Mahatma Gandhi die ooit schreef: “Men kan je van alles afhandig maken, je bezittingen, je rijkdom etc. behalve jouw waardigheid, behalve wanneer je die zelf inlevert.”

Ik vrees dat Nederland haar waardigheid onder het mom van gastvrijheid helemaal te grabbel heeft gegooid. Haar moedertaal werd gemodelleerd naar het taalvermogen van de ingeburgerde asielzoeker die ook nog een keer zou moeten kunnen en leren schrijven. Het Nederlands liep hem tegemoet door samengestelde zinnen over boord te gooien en de moeilijkste zin te reduceren tot het formaat van een korte reeks eenlettergrepige graffitis’.

Ik vrees dat Nederland haar waardigheid onder het mom van gastvrijheid helemaal te grabbel heeft gegooid.

NRC schreef hierover dat nieuwkomers, zelfs ná het succesvol afronden van de inburgeringscursus niet eens een basale zakelijke brief weten op te stellen. Ter voorkoming van enige benauwdheid onder de taalconsumenten van migrantenafkomst is het schrijven in de spreektaal gemeengoed geworden waar de native speakers het meest van profiteren. Zij wisten vanuit elke ascetische belevenis een roman te destilleren hetgeen de volgende opmerking deed ontlokken van Maarten van Amerongen.

Hij zei in een interview: “Je zou maar eens met een Nederlandse roman naar een onbewoond eiland moeten gaan …” Het feit dat er als gevolg van deze taalschatnivellering op termijn literaire grootmeesters als Vestdijk, Couperus, Edu Perron benevens vertaalde werken in het Nederlands van Beauvoir, Henry James, Marcel Proust etc. niet meer gelezen zullen kunnen worden, deert niemand.

Er zijn meerdere sectoren waarbij Nederland de eigen identiteit heeft prijs gegeven onder het mom van “veranderde tijdgeest.” Echter, naast deze gastvrijheid is Nederland gelijktijdigheid een ontegenzeggelijke rommelaar bij het ordenen van het sociale verkeer. Het toepassen van een voorkeursbeleid op basis van persoonlijke affecties heeft alleen maar geleid tot sociale, en zelfs tot etnische polarisatie, waar oud- VU-hoogleraar in de wiskundige sociologie, Prof. Dr. G.J. Kruijer ooit eerder tegen had gewaarschuwd middels uitleg van het begrip “pluralisme.”

Echter, naast deze gastvrijheid is Nederland gelijktijdigheid een ontegenzeggelijke rommelaar bij het ordenen van het sociale verkeer.

Nadat de migranten voor zich het bedje gespreid zagen, ontspon zich bij een enkele onder hen op basis van het aan den vege lijve ondervonden Nederlandse luwe acceptatie de vraag: “Who’s now the Boss?”

Westernachtige taferelen die in Nederland niet eens denkbaar waren, lieten zich als gevolg van deze bewustzijnsontkieming niet zelden uitdrukken in liquidaties op klaarlichte dagen, inbraken en beroving gepaard gaande met lugubere rituelen, een specifieke manier van deelname aan het verkeer alsof de verkeersdeelnemer zich op de rug waant van een opgevoerd kameel , en aan het publieke leven die allen overeenkomsten vertonen met dollende roofdieren in de wilde natuur.

Ik geloof helemaal dat een niet te verwaarlozen deel van de migrantenpopulatie met een niet Westers keurmerk een constructieve bijdrage heeft geleverd tot de verwording van allerlei extreme vormen van criminaliteit in Nederland.

Criminoloog Bovenkerk wijdde er diverse studies aan. Met name het exotisch geteisem afkomstig uit oorlogsgebieden bij wie de taalschat eerder uit kogels en munitie bestaat dan uit een fatsoenlijk alfabet, heeft over Nederland een geestelijke inhoud als uit een septic tank heen doen storten.

Er zijn bevolkingsgroepen die de kunst verstaan om steeds met enige malle fratsen de media- aandacht op zich gevestigd te houden terwijl zij zelf helemaal niet tegen commentaar en kritiek op hun gedraging kunnen. Zij komen juist met een eigen concept over hoe er naar hun gekeken moet worden en hoe er over hen geoordeeld moet worden. Zij willen Nederland geestelijk helemaal herverkavelen en naar eigen inzichten en gading gaan inrichten.

Er zijn bevolkingsgroepen die de kunst verstaan om steeds met enige malle fratsen de media- aandacht op zich gevestigd te houden terwijl zij zelf helemaal niet tegen commentaar en kritiek op hun gedraging kunnen.

Het herinrichten van de vrijheid van meningsuiting in Nederland behoort eveneens tot de verminking van de eigen nationale culturele waarde.

Een paar magistraten hebben in het verleden met hun van hersenverlamming getuigende uitspraken veel meer polarisatie doen bewerkstelligen tussen etnische groepen onderling.

Gewezen minister van justitie Donner bijvoorbeeld, verkondigde een keer publiekelijk dat de invoer van de irrationele en dogmatische sharia de Nederlandse rechtspraak zou kunnen doen verlevendigen. Ook al was dit alleen bij een suggestie gebleven, voor de geborneerde etnische groep waar de sharia uit voortspruit, voelt zich enkel hierdoor erkend en verheven boven de overige etnische geloofsgroepen. Eenzelfde onbeholpen uitspraak liet magistraat Ellen Vogelaar zich ontvallen door de Islam als extra pijler onder de Nederlandse beschaving te willen laten schuiven.

Een nadere analyse van de houding van Nederland tegenover haar etnische burgers laat zien dat angst zaaien in Nederland kennelijk synoniem staat met respect afdwingen. Voor het geval dit de lezer niet duidelijk mocht zijn volgt hier een aantal aanschouwelijke voorbeelden.

Toen in de jaren zeventig politiek gedreven Zuid-Molukkers een trein kaapten en kinderen in een school gegijzeld hielden, kreeg de opvatting dat de gehele Molukse gemeenschap in Nederland met deze terreuractie kon worden vereenzelvigd, een breed maatschappelijk draagvlak. De toentertijd verrezen politieke partij De Nederlandse Volksunie kon stevig gedijen dankzij deze sensationele gebeurtenis en de massale exodus van Surinamers naar Nederland. Premier Den Uijl ontving berghoge brieven van verbeten Hollanders om “die bruine apen maar een keer in zee te dumpen,” in plaats van hen naar de Molukken terug te sturen.

Een nadere analyse van de houding van Nederland tegenover haar etnische burgers laat zien dat angst zaaien in Nederland kennelijk synoniem staat met respect afdwingen.

Een gijzeling rond 2000 te Den Haag, gepleegd door Marokkaanse terroristen, had in de samenleving geen enkele oproer tot gevolg. Sterker nog: Toenmalige koningin Beatrix verscheen met haar draperende mondhoeken op de beeldbuis het volgende te verkondigen in vergoelijkende en zoetgevooisde bewoordingen: “We moeten ervoor zorgen dat Marokkanen geen hekel aan blanken krijgen.”. Waarom deed ze dat niet voor de Molukkers en liet zij de haast astmatische Manusama piepen, hakkelen, zweten en zwoegen?

De overige etnische groepen vormen volstrekt geen dreiging voor Nederland. De Antillen en Suriname hebben te kampen met een honderd procent controle op de passagiersvluchten tussen Schiphol en die landen.

Het Nederlandse drugssyndicaat ligt juist in handen van Marokkanen die de laatste tijd de meest desastreuze liquidaties hebben gepleegd. Met hun organisatie vormen ze zelfs een overwicht ten opzichte van de blanke rechts-extremisten. Waarom geen honderd procent controle op lijnvluchten tussen Nederland en Marokko? Uit angst om voor racisten te worden uitgemaakt door de rochelende en fluimende Marokkaanse koning?