Door: Bram de Hoog
Een paar maanden terug besloot ik dat mijn kunstkennis wel iets verbeterd mocht worden als filosofiestudent. Dus ik kocht een inleidend boek en ging meerdere museums bezoeken. Mijn meest recente museumbezoek in deze zoektocht was die in het Modern Art Museum in New York. Terwijl ik daar langs Mondriaans, Picasso’s en Monets liep, viel me op wat me elke keer opvalt in museums. De meeste schilderijen doen me niet veel.
Naast het feit dat de schilderijen me weinig doen, hangt er ook altijd teveel om serieus te bekijken. Dus na drie hallen slenteren, betrap ik mezelf wederom op snelwandelen langs allerlei meesterwerken.
Concluderend dat mijn zoektocht in de kunsten enigszins gefaald had, bracht ‘de Sterrenwacht’ hoop. Na gewacht te hebben op een tiental flitsende toeristen voor me, nam ik bij dit schilderij de tijd. Ik zag duidelijk een eigen stijl, complementaire kleuren en met behulp van de Wikipediapagina kwam het kunstwerk voor mij tot leven. Toch had ik nog niet echt het gehoopte wauw-gevoel bij kunst gekregen. De diepte of het belang van kunst zoals postmoderne filosofen als Sartre dat voor me beschreven, ging aan mij voorbij.
Terug in Nederland liet een vriend van me een nieuwe AI-software zien. Een AI-software waarbij enkele zoektermen als ‘purple shady forest’ genoeg zijn om verschillende kunstwerken/afbeeldingen te genereren. Afbeeldingen die voor een leek als ik, zonder scheve ogen te trekken, prima in het Modern Art Museum hadden kunnen hangen. Dit liet me beseffen waarom het wauw-effect bij mij ontbreekt als ik kunstwerken bekijk.
In een tijd waar kunst lang is en tijd kort, fascineert kunst niet meer zomaar. We worden tegenwoordig online elke dag geconfronteerd met de meest verfijnde afbeeldingen. Kunst bekijken is daarom geen passieve onderneming meer. Het is werken, iets proberen te zien en vooral iets meer willen zien. Het is daarmee niets anders dan geschilderde filosofie.
Mijn kunstzoektocht kan nu eindelijk echt beginnen.
De Columnist 