Door: Sjoerd de Jong
Ik word ‘s ochtends wakker, maak een ontbijt klaar en ik ga achter de computer zitten om een beetje het nieuws te lezen. Afgelopen week zei iemand iets slechts over de coronapas. Het artikel vertelt dat een willekeurig bedrijf de coronapas heeft bedacht. Ik krijg spontaan zin om een hele boze comment neer te zetten om deze (duidelijk) ongeschoolde mensen even uit te leggen hoe het ECHT zit. Gelukkig weet ik beter en laat ik het gaan, als beschaaft persoon moet je soms weten hoe te handelen met dit soort situaties.
Als ik dan later klaar ben met ontbijten, wassen, aankleden en boos zijn over de toestand van dit land terwijl de oplossing toch zó voor de hand ligt, ben ik klaar om naar mijn werk te gaan. Terwijl ik naar de bushalte loop, kom ik langs een basisschool. Daar spelen kinderen buiten en zijn ze nog lekker ouderwets actief bezig. Behalve de oudere kinderen; die staan al in kliekjes op hun mobiel te kijken, en de juf staat daar gezellig bij. Jammer.
Eenmaal aangekomen bij de halte zie ik dat het redelijk druk is. De bus zal zo wel komen. Nu ik hier sta, valt het op hoe ‘alleen’ het voelt in zo’n grote groep. Zoveel mensen dicht op elkaar, maar niemand heeft nog oogcontact gemaakt. De mobieltjes eisen hun aandacht op en ja, wat kun je dan anders doen dan aandacht geven.
Als de bus eindelijk komt, moet ik toch moeite doen om niet te lachen. Deze grote groep mensen draait als een kudde dieren richting de bus en pakt synchroon een OV kaart tevoorschijn. Dat is ook een stukje natuur en dat dat nog bestaat en zichtbaar is, is toch wel weer mooi.
De Columnist 