Door: Babette Jane
Ken je dat gevoel, wanneer je ogen zo zwaar worden dat je ze het liefst zou laten dichtvallen om weg te drijven in een heerlijke rustgevende slaap? Het maakt je niet meer uit dat je die film op tv mist of de lezing van een interessante spreker waar je naar hebt uitgekeken. Niks voelt lekkerder dan toe te geven aan dat grote verlangen van je ogen.
Er was een tijd dat ik bij elk bezoek aan de bioscoop halverwege de film wegzakte in een diepe tevreden slaap. Als het licht aanging, werd ik teleurgesteld doch uitgerust wakker. Ik had het allemaal weer gemist en zou later, thuis in mijn bed, de slaap niet meer kunnen vatten.
Bij de vraag ‘wat zullen we vanavond kijken op netflix,’ telde ik niet mee, want mama viel toch in slaap. Gelukkig had niemand er echt last van als ik toegaf aan de wil van mijn ogen. Behalve ikzelf dan in bed, midden van de nacht.
Lastig wordt het echter als je naar een toneelvoorstelling van een vriendin gaat en perse op de eerste rij wilt gaan zitten.
Dat overkwam mij laatst in een klein, warm, benauwd en vol theater tijdens een stuk dat bijna twee en een half uur duurde… zonder pauze. Mijn ogen werden zwaar en wilden maar één ding en dat was dichtvallen. Het stuk was interessant en de acteurs speelden goed, dus snapte ik er niks van.
Ik probeerde de gapen, die niet te onderdrukken waren, achter mijn hand te verstoppen en mijn ogen wijd open te sperren. Had ik maar lucifers dan had ik een Donald Duckje gedaan en ze tussen mijn oogleden geplaatst.
Terwijl ik het gevecht aanging, hoopte ik uit alle macht dat de acteurs geen last van mij hadden. Elke keer als ik het knipperen niet kon laten, wilden mijn ogen het liefst blijven plakken. Het voelde zo goddelijk lekker als ik mijn oogleden dan even liet rusten. Uit ervaring wist ik, dat als dat langer dan 5 tellen zou duren, ik weg was.
Dus gunde ik mijn ogen af en toe 2 tellen donkerte met een grote lach op mijn gezicht. Op die manier hopende dat het niet opviel en het gevoel zou overgaan. Maar wat duurt zo’n voorstelling toch vreselijk lang en wat zou het lekker zijn om gewoon even, heel even mijn hoofd op de tafel voor me te leggen en even, heel even ongegeneerd weg te zakken in een diepe heerlijke slaap.
Hele gesprekken voerde ik met mijn ogen.
‘Nu is niet de tijd om dit van me te vragen,’ zei ik tegen mijn oogleden.‘Zo vaak gaan we niet naar toneel kijken, geniet er nou van, neem het in je op.’
‘Wat zeiden ze net? Heb ik een belangrijke passage gemist?’
Eindelijk viel het doek en nog altijd hield ik mijn ogen wijd opengesperd en probeerde ik zo min mogelijk te knipperen. Ik stond op en applaudisseerde het hardst van iedereen. Het was me gelukt! Het spel is uit, wat een opluchting!
Waar ging het eigenlijk over?
De Columnist 