Door: Nicole Regelink-Kramers
Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?
Duwen we deze groep jongelui dan niet in één klap in een slachtoffer rol? Wij zijn zielig want Corona? Hoezo? We zijn toch allemaal een hele poos beperkt geweest in onze mogelijkheden. En eerlijk, wat is nou twee jaar op een jong mensenleven?
Het zullen verdorie je laatste jaren geweest zijn, waarin je opgesloten zat op je bejaardenkamer waarin geen huisfeestjes gegeven werden. Een periode waarin je je kinderen en kleinkinderen niet mocht knuffelen. Terwijl je zelf als jongere de oorlog hebt meegemaakt, waarin je bij het overtreden van de avondklok heel wat anders te wachten stond dan een berisping van oom agent. Dan heb je pas pech!
U vindt waarschijnlijk dat ik een beetje doordraaf en daar heeft u misschien wel een klein beetje gelijk in. Maar, we slaan wat mij betreft ook wel behoorlijk door in het pamperen van onze jongeren, onze toekomst. Er was een artikel over een veelbelovende vernieuwing bij de HBO opleiding tot verpleegkundige. Een VR-bril waarmee de studenten thuis hun gesprekstechnieken konden oefenen. Want voor de klas met medestudenten en een docent was toch wel lastig, zeker als er commentaar gegeven werd…
En ik las dat er studenten zijn die niet meer naar colleges willen komen uit angst voor interacties met medestudenten. Die gingen dan vast ook niet naar al die festivals, Koningsdag en bevrijdingsfeesten de afgelopen tijd.
Laten we alsjeblieft diegene die het ècht moeilijk hebben passende hulp bieden en de rest gewoon fatsoenlijk opvoeden en weerbaar maken. En als ze dat niet leuk vinden…hebben ze gewoon pech!
De Columnist 