Opgeruimd staat netjes

Door: Michiel van den Dorpel

Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels. Een opsomming: twee dagen sinterklaasavond, bezoek van broer Jan-Willem met familie uit Amerika, Heiligen Abend met de familie van Irene, kerstdiner bij broer Derk mét overnachting, thuis nóg een kerstdiner met het gezin, opgevolgd door de verjaardag van Juliette, inclusief een diner voor negen personen en tot slot oud- en-nieuw met de buren als uitsmijter. Pff, give me a break!

In de dagen hiervoor was ik al begonnen op te ruimen. De inhoud van talloze verhuisdozen die jaren in opslag hebben gestaan, zullen er binnenkort niet meer zijn. Het is in fasen gegaan. Eerst vond ik de brieven terug die ik kreeg toen ik een jaar in Amerika woonde. Een tussenjaar avant la lettre. Mijn moeder schreef me trouw wekelijks een brief met alle wetenswaardigheden van de andere kant van de oceaan zodat ik op de hoogte bleef van het wel en wee van het thuisfront.

Het waren van die flinterdunne lichtblauwe airfreight enveloppen die indertijd gangbaar waren. In tegenstelling tot de huidige generatie werd er veel geschreven. Internationaal bellen was duur in die tijd; het bleef bij korte gesprekken op verjaardagen en met kerst. Alle brieven, ook die van vriendjes en vriendinnetjes, én de brieven die ik zelf vanuit Californië had geschreven, zijn gespaard bleven. Tot nu dus. Irene heeft tientallen handgeschreven brieven voorgelezen, want ik kon deze zelf niet ontcijferen.

Vele Dozen volgden. Ik was een verzamelaar van jongs af aan. Ik hield statistieken bij van voetbalkampioenschappen en hitparades, en spaarde sigarenbandjes en postzegels. Eén doos is louter gevuld met huwelijksuitnodigingen en bedankjes van getrouwde stellen, alsmede onze eigen huwelijkscorrespondentie.

In een volgepropte auto rijden we naar het milieupark. Normaal vind ik het heerlijk op te ruimen, maar deze keer voelt anders. Alsof ik mijn verleden weg gooi.

Als we aankomen weet ik dat er geen weg terug is. We gooien in tien minuten honderden herinneringen weg, dacht ik, terwijl ik nog net een kerstkaart de dans zie ontspringen en eenzaam door de wind naar een onbekende bestemming zie verdwijnen. Het zijn er elk jaar weer minder, de kerstkaarten die ik van mijn Amerikaanse vrienden heb ontvangen. Dat stemt mij treurig, juist nu ik zoveel aan het verleden moet denken. Ach, ik heb niets te klagen. Ik heb het contact langer aangehouden dan ik ooit heb mogen dromen.

Én, ik heb mijn gastouders nog, de Wilsons. Ze zijn inmiddels behoorlijk op leeftijd, maar still going strong. Trouw schrijven ze jaarlijks een kerstbrief met een overzicht van het wel en wee van het afgelopen jaar. Zou ik ze ooit nog zien?