Door: Tryntsje van der Meer
Ja, ik zag ’t al. Achter mij staat een dame met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt; mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten in de supermarkt. Waarom zouden die eerst moeten? Iemand kiest zelf om één dingetje te gaan kopen. Keuzevrijheid, groot goed.
Op mijn beurt maak ik de keuze om dit stom te vinden. Tuurlijk kan ik niet in iemands portemonnee kijken, om de meest voorspelbare tegenwerping maar gelijk bij de horens te vatten. Maar iedereen kan er wel een basic, in de geest van een pak havermout bij verzinnen. Voor minder dan zestig cent is die halve kilo van jou. Met twee boodschappen sta je mijns inziens een stuk minder voor lul. Is maar een tip.
Even serieus hè, ik reken mijzelf tot een van de zachtaardigste mensen die ik ken. Met een goed hart ook. Iets te groot, weet ik. En juist dát (GROOT HART! IEDEREEN MAG VOOR!) staat blijkbaar met knipperende neonletters op mijn voorhoofd. Daarom moeten die sneue één productshoppers mij altijd hebben om achter te gaan staan. Helaas staat er op mijn achterhoofd iets heel anders (….!) Vul maar in, kan heel kort.
En juist dát (GROOT HART! IEDEREEN MAG VOOR!) staat blijkbaar met knipperende neonletters op mijn voorhoofd.
Tegenwoordig vermijd ik oogcontact met bejaarde meneren die enkel een pakje Oreo koekjes op de band leggen, of scholieren met een blikje suikerwater. Eigenlijk met iedereen die zich bezondigt aan deze waardeloze, onrendabele manier van winkelen. Zelfs als ze in een scootmobiel zitten, Noord Afrikaanse of Antilliaanse looks hebben….ik laat ze genieten van het uitzicht (ik heb best een fraaie rug, al zeg ik het zelf). En ik discrimineer niet.
Dat hummeltje van zes jaar met een doos smeltende raketjes kan het net zo goed schudden. Kind hoeft straks niet meer naar z’n werk, of wel? Nee, hij mag van moeder een ijsje eten. Superlief, maar voor het genieten van luxe moet je soms heel even in de wacht. Leermoment. Graag gedaan.
Goed, ik gooi de oogst van vandaag in m’n tas en ontdek dat ik een pak meel ben vergeten. Ik wilde immers boterkoek maken… Moet ik dus weer die winkel in. Ik besluit gewoon vijf pakken meel te halen, er zullen in de nabije toekomst wel meer baksels de revue gaan passeren… helaas, ‘één pak per persoon,’ het staat er echt nog steeds. Met het schaamrood op mijn zachtaardige kaken kruip ik zo onopvallend mogelijk achter een 80 plusser die een volle kar moet afrekenen. Pure zelfkastijding dit…
De lieve mevrouw draait zich desalniettemin naar me om: ‘Ga maar gauw voor meid, jij hebt het vast drukker dan ik!’ Maar ik schud mijn hoofd, ik moet ff dimmen nu.
De Columnist 