Unificatie 2092

Door: Gerard Oudhoff

In de 2e helft van de 21e eeuw kwam de crisis, waarbij de mens moest beslissen om de Mensheid geboren te laten worden. Op dat moment hadden we al vele crises achter de rug en de bevolking op onze planeet was aan het afnemen. Door de vele oorlogen en overexploitatie van natuurlijke hulpbronnen was de aarde op zijn retour. De welvaart die zich in de 20e eeuw nog uitbreidde vanuit Europa en Noord Amerika naar delen van Azië en zelfs de kansrijke gebieden in Afrika was toen al gekrompen naar wat over her en der verspreide enclaves. De toegang tot die enclaves was streng gereguleerd en werd gehandhaafd met robotica en intelligente wapens. De oorlog in Europa sloeg een diep gat in de leefbaarheid van de wereld. De bevolking in het vroeger zo rijke Amerika was scherp aan het dalen. De vele burgeroorlogen in Afrika hadden hun sporen diep nagelaten. Het beeld was ongeveer gelijk aan hetgeen in de 20er jaren gold voor grote delen van het Midden Oosten.

De grote mediabedrijven en de toeleverende industrie hadden de economie geërfd. De nationale staten voerden uit wat hen door de media werd aangereikt. Het waren de mediabedrijven en de dragende partijen daarvan die nog konden investeren. De landbouw was bijna helemaal geautomatiseerd en de maakindustrie was qua assortiment teruggebracht naar relatief weinig producten. Het instorten van de hype die we de groene economie hadden genoemd, gevolgd door de grootste beurscrash van de geschiedenis had geleid tot veel armoede en sterfte, m.n. onder de oudere mensen. De levensverwachting was in 2035 gedaald naar 64 jaar. De wederopbouw met de nucleaire economie, later gevolgd door kernfusie, had ook veel voeten in de aarde gehad. Energie was nu goedkoper dan ooit. Goedkope transformatie van elementen was het volgende agendapunt maar dat zou nog wel even duren.

De levensverwachting was in 2035 gedaald naar 64 jaar. De wederopbouw met de nucleaire economie, later gevolgd door kernfusie, had ook veel voeten in de aarde gehad.

De kwantumcomputer had zijn intrede gedaan. Velen begrepen niet goed hoe het ding werkte, maar het had het Internet een grote impuls gegeven. Iedereen had nu wel op de een of andere manier toegang tot een wereldomspannend snel Internet.
Met de moderne interfaces waren muis en toetsenbord overbodig geworden. Eigenlijk had iedereen inmiddels de beschikking over technologische telepathie en alle menselijke kennis in ieder van onze hoofden. Alles wat nodig was, verliep via een klein chipje in het schedelbot of naar keuze op een andere plek. We hadden interne representatie van beeld en geluid. Met deze zich heel snel uitbreidende mogelijkheden, met name de enorme individuele kennis van de mens in combinatie met de optie van technologische telepathie, hadden groepen van mensen kleine netwerkjes gevormd, waarbij men continue in contact stond met andere leden van zo’n groep. Soms werden mensen er angstig van en haakten dan af. Maar anderen traden juist toe. Het gaf mensen in economisch onzekere tijden soms ook wel moed.
Er ontstond een soort maatschappelijke discussie over de optie van een wereldwijde groep. Men zei het er vaak niet bij maar men bedoelde iedereen. Niet iedereen begreep meteen dat dat de inzet was.

De vele rampen met het Internet in de 30er en 40er jaren en de grote Internetrebellie, geleid uit Moskou, hadden de planeet fragiel gemaakt. Mensen werden soms terughoudend om nog langer deel te nemen aan groepen met telepathische toegang. Hoewel de technologie gegarandeerd werd door de Mediabedrijven, haakten veel mensen af. In die tijd had je ook veel kwaadaardige groepen van deelnemers. Er ontstonden ook seksueel georiënteerde samenscholingen. Die waren niet altijd kwaadaardig, maar deden de deelnemende mensen meestal geen goed. Het werd nu vergeleken met het gebruik van bepaalde drugs aan het begin van de 21e eeuw.

Hoewel de technologie gegarandeerd werd door de Mediabedrijven, haakten veel mensen af. In die tijd had je ook veel kwaadaardige groepen van deelnemers.

Uiteindelijk werd de ultieme optie van het Internet geformuleerd. Lang niet iedereen was het ermee eens, maar het idee bleef overeind. Sommigen verwezen naar een hypothese van een meneer, die lang geleden leefde en toen al iets zei over het lot van de aarde en de mens. Het bleef voorlopig bij vele pogingen om het te verwezenlijken. Het lukte steeds bijna, maar net niet helemaal. Vaak eindigde het met nieuwe strijd en verwoesting. Het grote kernfusiepark in Noord Afrika en de groene Sahara werden een keer helemaal weggevaagd. Decennia lang was er strijd tussen de verschillende groepen. Soms waren de kwaadaardige netwerken aan de winnende hand, maar meestal waren die zo destructief dat er snel een eind aan kwam. Het veroorzaakte wel veel leed.

In 2092 was de Unificatie. Iedereen nam deel aan het besluit om het te doen.