Nee hoor

Door: Tryntsje van der Meer

Nee zeggen is mijn ding niet zo. Zeker niet tegen kinderen die ten strijde trekken langs de deuren, om geld in te zamelen voor zieke generatiegenootjes elders op de planeet. Of om rotzooi te verkopen voor een schimmig, zelfverzonnen doel. Maakt me niet uit eigenlijk, hun dadendrang ontroert me.

Dus natuurlijk koop ik een setje onbruikbare, door fysiek gehandicapten in elkaar gevingerverfde ansichtkaarten. Trouwens, voor liefhebbers van collectors items: ik heb nog een schoenendoos vol plakkerige Loom armbandjes liggen. Nooit gebruikt. Volgens de piepjonge verpatsers ging de opbrengst naar arme mensen. Dat ik ze later die middag uit de buurtsuper zag lopen met een krat cola en zeven varianten Pringles is ze vergeven. Van slim ondernemen krijg je tenslotte trek. Denk ik.

Tuurlijk, mijn naam gaat rond onder buurtkinderen. Zo trof ik bijvoorbeeld daags na de 11e van de 11e een lampionloos kleintje op mijn stoep met de ragfijne boodschap: ‘Ik kom snoep halen.’ De goede Sint (Maarten) was al uit beeld, net als mijn aanvankelijk ruim ingekochte voorraad mini candybars. Dus moest ik wel nee verkopen. Toch? Nee hoor…. Volledig ingepakt door het vertederende snotneusje voor mijn neus, brak ik met liefde die voor mezelf gereserveerde Tony Chocolonely white coockie dough (limited edition) doormidden.

Ik weet ‘t, ik laat me gebruiken, geef te makkelijk iets kostbaars van mezelf weg. Van de week waren mijn statiegeld flesjes aan de beurt. Ingezameld door twee, naar schatting, twaalfjarigen. ‘Voor Oekraïne’ zeiden ze alleen maar. Prima, neem mee die lege kratten. ‘Volgende week komen we nog een keer!’ beloofde het tweetal. Ik kijk er naar uit. Een beetje doordrinken voor oorlogsslachtoffers, daar kan ik toch geen nee tegen zeggen…