Mijn beesten

Door: Gerard Oudhoff

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor. Zolang je zorgt dat er brokjes en water staan, heb je er eigenlijk geen omkijken naar. Nou ja, een kattenbak met van dat droge kattengrit erin is ook wel handig anders moet je toch nog aan het werk, af en toe.

Ik heb al heel lang een poes; het dier wordt al bijna 11 jaar en ze heeft nog nooit iets gedaan waar ik last van had. Nou ja, het is een langharig beest en de schoonmaakwoede van mijn poes zorgt voor een regelmatige ophoping van haar in haar maag. Dat moet er af en toe weer uit en dat vind je dan wel eens hier en daar in huis. Ze gaat altijd keurig ergens op de vloer zitten waar je er niet op uitglijdt, dus het valt wel mee. Mijn poes begint steeds aanhankelijker te worden. Ze slaapt van oudsher altijd in de slaapkamer, maar sinds ruim een jaar ook nog op het bed. Ze wil dan even geaaid worden, maar na een paar minuten is ze daarmee al tevreden. Als ik mij klaar maak om te gaan slapen, komt ze vlak bij mijn gezicht, in de bocht van mijn nek liggen. Als ik mij rustig houd (en dat is lang niet altijd het geval) ligt ze daar een paar uur later nog.

Ik weet niet wat het beest zo motiveert om mijn gezelschap op te zoeken. Ik laat net als iedereen wel eens een wind en ik heb heel vroeger ook wel eens een kat gehad die daar beslist niet van gediend was. Dat was een gecastreerde kater. Hij kwam soms naast mij op de bank op de armleuning zitten. Als ik daar een wind liet, vertoonde hij een tamelijk consistent gedrag: Je zag eerst zijn kop een beetje omhoog gaan, waarbij hij wat verschrikt in het rond keek. Vlak daarna richtte hij zijn lijf omhoog en sprong weg van mij vandaan. Mijn oude poes trekt zich niets aan van hetgeen de wat onregelmatige vertering van mijn dagelijks voedsel met zich brengt. Hij slaapt gewoon door.

Ik laat net als iedereen wel eens een wind en ik heb heel vroeger ook wel eens een kat gehad die daar beslist niet van gediend was.

Sinds een jaar of twee heb ik ook een katertje. Het beest is geboren op de onbewoonbare zolder van mijn vorige huis. In een Hongaarse langgevelboerderij gebeurt dat soort dingen gewoon. Voor je het weet vind je geen muizen meer in huis; daarna komen je medebewoners vanzelf een keertje naar beneden. Het begon met het voeren van makreelvelletjes; ook de graat lustte hij wel. We hebben met de verhuizing naar mijn huidige woning het beest maar meegenomen. Hij durft sindsdien niet eens meer naar buiten. Mijn al wat bejaarde poes was toen nog af en toe krols en dacht wel plezier te kunnen hebben van de kater. Ze heeft evenwel een grote platte staart en die zit de kater voortdurend in de weg als ze er allebei klaar voor zijn. Het is nooit veel verder gekomen dan wat droogneuken op de rug van de poes. Tegenwoordig leven ze een beetje als broer en zus met elkaar. Ik denk dat de kater uit frustratie af en toe in de gordijnen sproeit. Binnenkort laat ik hem maar castreren, want dat sproeien begint een beetje vervelend te worden. Hij mag ook beslist niet in de slaapkamer komen. Viespeuk!

Ik houd vee (schapen en ganzen). Ik heb ook 11 kippen. Ik heb er bijna nooit een cent aan kunnen verdienen, want aan Hongaren kun je nu eenmaal bijna nooit iets verkopen. Ik houd van lamsvlees, dus van het geld dat ik moet uitgeven om het vee in leven te houden, heb ik wel opbrengsten in de vorm van goed en gezond vlees. Ik heb inmiddels uitgerekend dat het goedkoper zou zijn om maar gewoon vlees te kopen, maar ik houd er de illusie op na, dat mijn zelf gefokte vlees veel beter is. Ik denk ook niet dat het vlees dat je eventueel bij hele exclusieve slagers wel zou kunnen kopen, afkomstig is van lammetjes die maar 3 of 4 maanden oud geworden zijn. Ik ben niet zo dol op schapenvlees van veel oudere beesten. Van varkensvlees moet ik helemaal niet zo veel hebben. Kip is hier wel goedkoop (en te eten) dus die kippen van mij zijn eigenlijk alleen maar op te vatten als een uit de hand gelopen hobby.

Het is veel te veel werk om er een te slachten. Voor minder dan 4 euro koop je een schoongemaakte, compleet opgebaarde, jonge kip bij de slager. Daar kun je niet tegenop met een bijl en een emmer warm water. Ik ben trouwens ook wat sentimenteel geworden. Ik vind het zielig om er eentje te slachten, tegenwoordig. Dit verhaal over mijzelf als luxe veeboer houd ik alleen om te verklaren dat ik een paar jaar geleden een hond heb aangeschaft. Ik merkte dat er af en toe kippen verdwenen waren; soms vond ik er eentje met de kop eraf gebeten, of alleen een leeggehaald karkas. In de nacht kwamen er allerhande rovers zoals vossen en marterachtigen om van mijn boerenbedoening te komen eten. Daar moest ik een eind aan maken, natuurlijk. Vandaar de hond.

In het begin was het jonge beest niet gemakkelijk. Ik had gekozen voor een robuust model. Een Duitse herder. Ja, ik wilde niet op enig moment moeten vaststellen dat de vossen achter de hond aan renden in plaats van andersom. Het was een teefje en ze was erg onrustig. Wild en niet erg gehoorzaam in het begin. Ze had van die kleine scherpe tandjes en wist altijd wel een plekje hand te vinden om in te bijten. Het heeft heel wat moeite gekost om haar een beetje beter gedrag aan te praten. Op een dag heb ik haar zelfs behoorlijk op haar sodemieter gegeven. Ze was op jacht gegaan achter de schapen aan en ondanks mijn geroep, zag ze geen enkele aanleiding om daarmee op te houden. Ze heeft een paar weken aan de ketting op het terras gelegen. Ik wilde niet met mij laten sollen, hè?

Ze had van die kleine scherpe tandjes en wist altijd wel een plekje hand te vinden om in te bijten.

Heel geleidelijk heeft het hondje zich leren gedragen. Ze is nu 4 jaar oud en er zit totaal geen kwaad in. De Hongaren, die aan de poort komen zijn erg onder de indruk. Ja, het beest heeft een bek met tanden, waarvan er sommigen net zo groot zijn als de helft van mijn ringvinger. Dat is inclusief de punt van de tand. Als je deze potentiële moordmachine een bot geeft (b.v. het bovenbeen van een schaap, of een hert) is het binnen 5 minuten helemaal verdwenen. Ze vreet het gewoon compleet op. Je vindt er niets meer van terug. Een pakje ribbetjes is binnen 2 minuten weg. Tegelijkertijd doet dit dier geen vlieg kwaad. De schapen kijken nauwelijks meer op als ze op het erf loopt en de ganzen spelen soms met de hond. Mijn katten zijn helemaal vertrouwd geraakt met hun kameraad. Ze geven uitdagende kopjes en likken aan haar oren. De hond weet ook precies hoe ver ze kan gaan met haar bek als ze een kattenlijfje te pakken heeft tijdens de spelletjes in huis. Er gebeurt niets dat ook maar de geringste schade zou kunnen opleveren.

Tot voor kort stopte ik de hond ’s nachts in het hok waar de wasmachine staat en de cv. – ketel hangt. ’s Morgens mocht ze er dan pas weer uit en dat was een geaccepteerde situatie. Als het s’ avonds koud was lieten we haar wel eens even in huis en daardoor heeft ze zich waarschijnlijk wat kunnen oriënteren op de levenswijze binnenshuis. Als we naar bed gingen, moest ze evenwel steeds weer terug in haar washok.

Toen het een paar maanden geleden erg waaide en onweerde heb ik een keer de proef op de som genomen. Ze lag in de kamer te slapen en we zijn gewoon naar bed gegaan zonder de hond in haar hok te stoppen. De volgende morgen lag ze nog steeds op dezelfde plek. Niets vernield en geen rare dingen. Sindsdien mag ze gewoon in de kamer slapen. Er ligt een kussentje in de hoek bij de hal en daar ligt ze voor zover ik weet gewoon de hele nacht op te slapen. ’s Morgens hoor je soms wel een beetje benauwd gepiep, maar dat komt omdat we hier in huis geen cultuur van vroeg opstaan hebben en het beest op enig moment wel zo haar behoeften heeft, hè? Ze waarschuwt gewoon dat ze zo langzamerhand wel eens even zou willen plassen. Dat is alles. Ze moet dan gewoon even een stukje lopen. Niet op straat, want dan zouden de buren misschien op de vlucht slaan. Nee, gewoon naar beneden langs de akkers met de rolletjes hooi en het hier en daar uitgestalde oud ijzer. Dan hoeft er ook geen ketting aan haar nek en kan ze vrij lopen. Ze heeft geleerd om de vuilnisbelt van mijn buurman niet meer aan te doen. Als dat op mijn eigen erf nog niet gebeurd was, maakt ze ook van deze wandeling gebruik om van haar ontlasting af te komen. Soms gaat dat een beetje lastig want niet alle verorberde botten verteren even snel, hè?

We hebben onze hond “Kleintje” genoemd. Dat is ook bedoeld om de Hongaren, die aan een naam als “Thor”, “Tarzan” of zoiets de voorkeur geven, een beetje te pesten. Waar ze ook is en wat ze ook aan het doen is, sinds het incident met de schapen toen ze nog jong was, hoef ik maar te zeggen “Kleintje, kom” en ze laat alles in de steek om te komen. Ook als er geile mannetjes aan de poort staan te pissen of er luidruchtige Hongaren op straat lopen te schreeuwen.

We hebben onze hond “Kleintje” genoemd. Dat is ook bedoeld om de Hongaren, die aan een naam als “Thor”, “Tarzan” of zoiets de voorkeur geven, een beetje te pesten.

Soms eten we iets in haar aanwezigheid. Ze geeft dan blijk van haar belangstelling voor een stukje, maar dringt niet aan als dat geweigerd wordt. Alleen ’s avonds, als we gaan eten en ze al binnen is, blijft ze soms een beetje ongeduldig piepen. Dat duurt nooit lang, want ze weet dat ze zelf direct na het eten aan de beurt is. Ze krijgt dan een kleine soort hondenbrokjes (omdat dat de ontlasting ten goede komt), gemengd met wat er op dat moment (of nog van de vorige dag) over is aan menselijk eten. Met schapen en ganzen op het erf, kan dat soms echt wel de moeite waard zijn, hoor. De hondenmaaltijd wordt buiten de deur geserveerd, want je kunt het lot ook teveel tarten, nietwaar? Na de maaltijd, die soms maar een paar minuten duurt, komt ze tevreden weer binnen. Ze geeft eventjes blijk van haar dankbaarheid en gaat daarna slapen op haar kussentje.

Ze heeft geleerd dat ze niet op de banken mag komen liggen en doet dat daarom ook niet. Wel heeft ze soms de nare gewoonte om even gretig in mijn kruis te komen ruiken. Omdat ik mij niet kan voorstellen wat daar aantrekkelijk aan is, trek ik haar dan snel aan de halsband naar achteren en ze likt mij (net voorbij haar tanden) even in mijn nek. Ik heb liever geen hondentong in mijn gezicht. Ik moet tijdens dat likken soms even denken aan de keer dat een van de schapen drie lammetjes wierp.

Wel heeft ze soms de nare gewoonte om even gretig in mijn kruis te komen ruiken.

Eentje is er dan zonder ingrijpen gedoemd te verhongeren omdat een schaap nu eenmaal maar twee spenen heeft waar melk uit komt. Eén van de lammetjes hebben we toen bij de moeder weggehaald en in een doos op het terras geprobeerd zelf te voeren. Met verse koeienmelk van de buren. Uiteindelijk zijn alle drie de lammetjes na een paar dagen doodgegaan, maar het lam op het terras heeft een paar dagen geleefd.

Wat de moeite waard is om te vertellen, is het gedrag van de hond. Ze keek wat we deden en deed daarna enthousiast mee. Ze likte het lammetje voorzichtig over het dunne fragile ruggetje en gaf geen enkel signaal dat ze wellicht jaloers was op de belangstelling voor het nieuwe lid van haar roedel. Ze keek mij aan met haar schrandere ogen. Ze leek mij te vragen om toestemming en instemming met haar bemoeienis met het pasgeboren lammetje. Als het lam iets langer geleefd had, zou het waarschijnlijk ’s nachts bij de hond hebben geslapen. Lekker warm en veilig.

Dit hele verhaal is de aanloop naar de beschrijving van een fenomeen dat ik zie als een psychologische verandering die zich bij mijzelf heeft voorgedaan. De sympathie die ik voel voor de hond is gelijk aan die voor mijn oude poes. De hond mag niet in mijn bed. Ik zou niet goed weten hoe dat moest, want het beest is behoorlijk gegroeid sinds zij een hondje was. Op de vloer, dan? Met haar kussentje? Misschien komt het nog wel eens zo ver. Je weet het maar nooit. De poes heeft het ook ver geschopt. Soms kijk ik in het vage licht van het nachtlampje naar het spinnende beest en dan denk ik: Mon Dieu, laissez la rester avec moi un peu. Un jour, deux jours, six mois, sept années.